Dare to take risks ✗ Open

Voorzichtig boog de grof gebouwde reu zijn hoofd om uit het meer te kunnen drinken. Zijn staart zwiepte rustig heen en weer en zijn verschillend gekleurde ogen waren gesloten. Vandaag was een rustige dag geweest. Hij had al een aantal vissen op, en de avond was nog niet eens gevallen. Een voldoende vangst als je het hem vroeg.
Plots drong er een geur door zijn neusgaten, de geur van een andere wolf. Hij nam nog een laatste slok en keek vervolgens rond. Niets op niemand te zien, vreemd. De reu haalde zijn schouders op en bracht zijn hoofd weer naar het kleine meertje.

-Open!

Een wit met zwarte wolvin sloop tussen de bomen door. Ze was op weg naar het meertje in de hoop wat vissen te kunnen vangen en daarbij een paar slokken water te drinken. Behendig sloop Snow tussen de bomen door. Ze kende het pad goed, omdat ze hier wel vaker kwam. Het was een goede plek voor zij die niet gevonden wilden worden. Even tuurde ze door de bladeren van de grote struik waar ze achter stond. Een grijsbruine wolf stond rustig bij het water te drinken. Hij leek niet door te hebben dat er iemand in de buurt was. Dom. Snow wist dat je altijd op je hoede moest zijn, altijd om je schouder moest kijken. Nooit kon je er van uit gaan dat je veilig was. Ze deed nog een paar stappen om het meertje heen, om de wolf van meerdere kanten te bekijken. Na even twijfelen besloot ze het erop te wagen. Langzaam kwam ze tussen de struiken vandaan. Ze liep naar het meertje toe, maar hield haar ogen op de andere wolf gericht.

Bij het horen aan komen van een andere wolf draaide Gino zijn oren richting het geluid. Vanuit zijn ooghoek zag hij een zwart met witte wolf verschijnen, eentje met opvallend groene ogen. Ze zag er niet uit als een bedreiging, dus veel reden voor heisa was er niet.
Gino was niet echt een prater. Eigenlijk hield hij er helemaal niet zo van om met andere te praten, al helemaal niet met vreemde. Praten vond hij sowieso onzin. Niemand was toch in staat om echte gesprekken te kunnen voeren. Het was altijd enkel maar ''hallo'' of ''hoe gaat het''. Laat staan die nutteloze gesprekken over het weer. Wat was er in hemelsnaam zo belangrijk aan het weer. Niemand had enig idee wanneer de volgende Cerulean Wind zal optreden en het enige waar ze zich zorgen om maakte was het weer. Nee, dat was een gesprek starten niet waard. Het weer. Pfft, waar haalde ze het vandaan.

De andere wolf liet merken dat hij doorhad dat ze er was, maar deed verder niets. Dit was voor Snow een teken om verder te gaan met wat ze aan het doen was. Rustig liep ze naar het water, waar ze haar hoofd omlaag liet gaan om te drinken. Ze hield haar ogen echter op de andere wolf gericht om hem in de gaten te houden. Toen ze een paar slokken had gedronken hief ze haar hoofd weer op om hem een tijdje aan te kijken en te bestuderen. De wolf was vrij groot, grof gebouwd, maar hij kwam niet speciaal agressief over. Na enig bestuderen kwam ze erachter dat zijn ogen niet dezelfde kleur hadden. "Dus." begon ze. Haar hoofd liet ze een klein beetje schuin hangen, dit om niet als gevaarlijk over te komen. Of ze dat was of niet was ze nog niet uit, maar ze had er geen problemen mee om dat voor de andere wolf nog als verrassing te houden, mocht het daarop uitkomen. "Wie ben je, en wat doe je hier." vervolgde ze.

Om eerlijk te zijn had hij niet verwacht dat de vreemde wolvin ook daadwerkelijk een gesprek aan zou gaan. Toen deze begon te spreken rolde de reu dan ook even met zijn ogen. Wie ben je en wat doe je hier? Wat was dat nou weer voor een vraag. Hij tilde zijn kop op en haalde zijn tong langs zijn lippen om enkele restjes waterdruppels naar binnen te werken. ''Wat gaat jou dat aan,'' bromde hij knorrig. Eerst even zijn stekkie in komen nemen, en vervolgens wat onnozele vragen stellen. Waar ging het in godsnaam heen met Tera.

Hij had duidelijk geen zin in een gesprek, maar dat hield Snow niet tegen. "Je hebt gelijk." begon ze. Rustig ging ze zitten, op zo'n manier dat ze volledig zicht op hem had. "Het gaat mij ook helemaal niks aan. Een vreemde wolvin, op een plek waar je nog niet dood gevonden zou willen worden. Het ruikt gewoon naar de slechte ideeën." Inmiddels was Snow weer opgestaan om in rondjes om hem heen te cirkelen. "Maar is het niet spannend? Een vreemdeling waarvan je niet weet of je haar kan vertrouwen die alles over je weet? Waarvan je geen idee hebt wat ze met die informatie gaat doen?" Voor zijn neus stond ze stil. Ze keek hem doordringend aan. "Doe een gok. Wat kan er nou gebeuren?"

Bij de woorden 'je hebt gelijk' was de grote reu toch wel wat verbaasd. Gaf ze het zo snel op? Nou ja, gelukkig maar. Dan kon hij ook weer genieten van zijn rust. Hij was natuurlijk niet zomaar naar een gebied gegaan dat er om bekend stond dat er weinig andere kwamen. "Het gaat mij ook helemaal niks aan. Een vreemde wolvin, op een plek waar je nog niet dood gevonden zou willen worden. Het ruikt gewoon naar de slechte ideeën." 'Weet je zeker dat jij niet het gene bent wat ruikt,' sprak zijn geweten. Misschien maar beter dat hij dat niet hardop gezegd had. Teefjes zeurde nou eenmaal snel. Abrupt stopte de tweekleurige wolvin voor zijn neus, na ze eindeloos rondjes had gelopen. "Maar is het niet spannend? Een vreemdeling waarvan je niet weet of je haar kan vertrouwen die alles over je weet? Waarvan je geen idee hebt wat ze met die informatie gaat doen?" De reu rolde even met zijn ogen. Spannend. Wat is spannend. Ach, wat kon het ook kwaad. Veel interessants had hij toch niet te zeggen. ''Als je zo ontzettend graag met me wil kwekken zal ik een uitzondering voor je maken,'' bromde hij op een sarcastische toon.