The frozen one {open}

Met lange stappen liep Royal door het besneeuwde gebied. Het was vreselijk koud in het noorden, echter wel de beste plaats voor hem om te jagen. Zijn spierwitte vacht had hij aan zijn vader te danken, die had in dit gebied geleefd. Dat zijn vacht dun was kwam echter weer door zijn moeder die op een warmere plaats was. De slechte combinatie van twee soorten in een. Ja zo kon je hem wel noemen. Het karakter dat hij had kwam ook van zijn vader. Lichtelijk sluw, een rebel met een zachte kant die hij amper liet zien. Die kant zou hij ook waarschijnlijk niet laten zien aan de wolf die ergens in zijn buurt rond liep. Royal nam de moeite niet om rond te kijken, woorden waren voor hem genoeg. "Okay laat je maar zien," bromde hij met zijn zwarte stem. Zijn rode ogen sloot hij even terwijl hij wachtte tot de pootstappen zouden stoppen, dichterbij zouden komen of weg zouden gaan.

Dit was geen gebied voor hem. Hij had het koud, en zijn vacht hielp er niet bij. Het was dat zijn vader in deze gebieden had gewoond dat Newt nu niet compleet wegkleumde, maar het was duidelijk te merken dat hij de dikke vacht niet geheel had geërft. Dat kwam natuurlijk door zijn moeder, waar hij ook - qua uiterlijk - veel op leek. Newt bleef een stuk vooruit rennen, tot hij de pootstappen in de sneeuw weer zag. Verderop zag hij de wolf die erbij hoorde, en een glimlach kwam op zijn gezicht te staan. Hij had zijn broer al een tijd niet meer gezien. Echter leek Royal nog niet door te hebben dat hij het was. De witte wolf had allang door dat er iemand was, dat wist Newt ook wel. "Okay laat je maar zien," klonk de zware stem dan ook. Newt glimlachte en bleef staan. "Nou dat is me een warm welkom."

Het kwam slecht uit dat de wind precies de verkeerde kant op stond. Royal kon de andere wolf niet ruiken, de ander hem wel. De poten stopte met lopen door de sneeuw waarmee ook het krakende geluid verdween. "Nou dat is me een warm welkom." Zei een bekende stem waardoor Royal zijn kop wat meer hief. De stem kwam van zijn broer, Newt. Die had hij al een tijdje niet meer gezien. Rustig draaide de witte wolf om, zonder emotie liep hij op zijn broer af. Een klein stukje voor de bruine wolf stond hij stil, zijn rode ogen boorden in de ogen van zijn broer. "Newt, sukkel. Wat doe jij hier?" Zei Royal met zijn zware stem in een lichtelijk plagende toon.

Royal draaide zich rustig om en liep zonder pijlbare emotie op Newt af. Een klein stukje voor hem bleef hij staan en boorde zijn ogen in de van Newt. Deze dwong zichzelf terug te blijven kijken, wetende dat Royal hem pestte. Want één, Royal stond té dichtbij - en twee, Newt kon er gewoon niet goed tegen als hij wolven niet goed kon 'lezen'. Hij moest altijd wel een emotie zien, en Royal was in staat zijn emoties af te vlakken en niets te laten zien. Iets waar Newt nooit volledig in geslaagd was. Er was bij hem altijd wel wat te zien van angst, woede of wanhoop. Niet veel, maar nog altijd iets. "Newt, sukkel. Wat doe jij hier?" De druk viel van Newt's lichaam toen hij de plagende toon hoorde. Hij deed een stap achteruit en grinnikte. "Ik dacht ik ga eens op zoek naar mijn oh zo gezellige broer. Waar ben je geweest?"

Royal wist het maar al te goed dat zijn broer het niet geweldig vond wat hij deed, dat was dan ook de reden waarom hij het deed. Newt kon er niet goed tegen als je te dicht bij kwam. Tegen emotieloosheid was hij nog niet helemaal bestand. Nadat Royal had gesproken zette de bruine wolf een stap achteruit. "Ik dacht ik ga eens op zoek naar mijn oh zo gezellige broer. Waar ben je geweest?" Antwoordde Newt waardoor de witte vos zijn kop lichtelijk scheef hield. Niet al te veel wolven vonden het leuk genoeg om nog eens op te zoeken. Natuurlijk was Newt wel een van de weinige wolven waar hij het wel mee kon vinden. "Ach het is ook wel goed om eens iets anders dan sneeuw te zien. Overal en nergens Newt, je weet dat ik slecht op een plaats kan blijven. Ik moet lopen. En hoe gaat het met m'n kleine broertje." Vervolgde Royal met de nadruk op 'kleine'. Hij vond het leuk om de grootste van de twee te zijn, dat was ook wel zeker.

Er stond nog net geen grijns op Royal's snuit toen Newt een stap naar achter deed om de afstand te vergroten. "Je moet daar echt mee ophouden," gromde hij. Niet dat Royal zich daar ook maar iets van zou aantrekken. Royal had zijn kop iets scheef gehouden toen Newt zei dat hij hier heen was gekomen om hem op te zoeken. "Ach het is ook wel goed om eens iets anders dan sneeuw te zien. Overal en nergens Newt, je weet dat ik slecht op een plaats kan blijven. Ik moet lopen. En hoe gaat het met m'n kleine broertje." Royal legde de nadruk duidelijk op 'kleine'. "Het maakt je ook moeilijk te volgen voor de wolven die je wel aardig vinden." zei hij. "Kleine? Kom op, zoveel schelen we niet! Jij hebt wel weer een ego gekregen zeg, dat moet er wel weer uit!" Zonder enige waarschuwing zette Newt zich af en beukte zich met zijn borst vol tegen Royal aan, met de bedoeling dat die om zou vallen. Ja, misschien was het mogelijk dat hij iets teveel aan energie had op het moment.

"Je moet daar echt mee ophouden," gromde de bruine wolf. Zijn woorden gingen bij Royal het ene oor in en meteen het andere weer uit. Van zulk soort dingen trok het reutje zich niets aan. "Het maakt je ook moeilijk te volgen voor de wolven die je wel aardig vinden." Vertelde Newt waarna de witte wolf zijn schouders even ophaalde. Zoveel vonden hem niet aardig, dus waarom daar een probleem van maken. "Kleine? Kom op, zoveel schelen we niet! Jij hebt wel weer een ego gekregen zeg, dat moet er wel weer uit!" Zei Newt waarna hij zich afzette en met zijn borst vol tegen die van Royal aan beukte. De witte wolf had iets dergelijks al zien aankomen van zijn broer en zich dus ook al schrap gezet. Door de beuk schoof hij dan ook alleen een stukje achteruit. "Ho ho, je weet best dat ik groter en sterker ben jongen. Ik zou dat maar niet nog eens proberen."

Ha! Há! Hij had hem achteruit gekregen! Ja! Jaha! Maar dat was niet zijn bedoeling geweest. Royal had op z'n minst om moeten vallen. Niet alleen achteruit moeten schuiven. Teleurgesteld gaf Newt nog een lichte tik met de zijkant van zijn poot tegen Royal's borst. "Ho ho, je weet best dat ik groter en sterker ben jongen. Ik zou dat maar niet nog eens proberen." Newt keek hem aan. "Groter, ja, daar kan ik niet om heen. Maar sterker..." Ja, daar kon hij ook niet omheen. Nog steeds niet. Maar hij kon het niet laten om het te blijven proberen. Hij merkte dat hij zelf sterker werd, maar Royal ook. Newt bleef even bedenkelijk staan, maar ging toen toch weer in de aanval over. Natuurlijk zorgde hij ervoor dat hij zijn klauwen inhield - als hij Royal wonden bezorgde zou hem dat terug worden gedaan, dan zou hij het snel afleren. Dat was zeker. Newt sloeg zijn voorpoten over Royal's rug, beet zich licht vast in het nekvel en probeerde de witte wolf op deze manier op de grond te krijgen. Hij gebruikte meer zijn gewicht, maar tegelijk zijn achterpoten om Royal uit balans te krijgen.

Royal staarde even met zijn rode naar zijn broertje. Nieuwsgierig hoe die deze keer zou gaan reageren. Dat was een van de leukste dingen, zijn broertje een beetje irriteren. "Groter, ja, daar kan ik niet om heen. Maar sterker..." Zei Newt waarna hij zijn volgende actie begon te ondernemen. Royal wachtte maar gewoon af wat zijn broer wilde gaan doen met hem. De laatste tijd kwam de witte wolf steeds meer wolven tegen waar hij uiteindelijk mee in gevecht raakte. En sommige zelfs uiteindelijk vermoordde. Zijn vader had het waarschijnlijk niets ergs gevonden. Zijn moeder zou het echter vreselijk hebben gevonden dat een van haar zoons dat deed. Royal voelde de poten van zijn broer op zijn rug en vervolgens een zachte beet in zijn nek. Het reutje zette zijn poten iets verder uit elkaar voor zijn broer met zijn achterpoten begon te duwen. Op die manier kreeg Newt hem niet meteen omver. Dit was Royal al een paar keer eerder overkomen tijdens een gevecht. Hij had dus ervaring met dit soort acties en wist hoe hij er op moest handelen. Snel trok hij zijn poten aan de kant waar Newt hem heen duwde in. Met de poten aan de kant van zijn broer zette Royal extra hard af. Zo gebruiktte hij zijn broer's kracht tegen hem. Daardoor wierp hij de bruine wolf over zichzelf heen. Newt moest daardoor eigenlijk wel op zijn rug landen, zelf kon Royal simpel doorrollen tot zijn poten weer onder zijn lichaam kwamen. Rustig stond hij op en schudde wat sneeuw uit zijn witte vacht.

Newt voelde dat zijn broer zijn poten uit elkaar zette. Royal trok zijn poten aan één kant in, zette zich af waardoor Newt over hem heen viel. Royal rolde door en stond alweer op 4 poten toen Newt op zijn rug landde. Rustig schudde de witte reu zijn vacht. Newt gromde kort - gewoon irritatie dat hij Royal nogsteeds niet op de grond kon dwingen. Newt stond ook op en schudde de sneeuw uit zijn vacht. "Goed, best." mompelde hij. Hij ging hier zijn energie niet aan verspillen. Hij ging het niet winnen van Royal, hoe vervelend hij dat ook vond. Plots hoorde hij achter hen pootstappen naderen. Newt draaide zijn oren naar achter en draaide ook zijn kop. Hij keek recht in twee donkere ogen, omringt door een zwarte kop. Een andere wolf. Newt draaide zijn lichaam ook om. "Toevallig geen vriend van jou?" vroeg hij Royal. Nee, waarschijnlijk niet. De wolf zag er niet uit alsof hij hier gezellig een praatje met hen zou gaan maken.

De bruine wolf gromde even waarna hij Royal's voorbeeld volgde. "Goed, best." Zei Newt niet al te vrolijk. Wel was het weer duidelijk dat de witte wolf het sterkst was. Royal had zelf eigenlijk niets anders verwacht. Hij was sterker, maar Newt daar in tegen was weer een stuk slimmer. Het reutje draaide zijn oren naar achter, nog een wolf naderde. De voetstappen van het beest kraakte in de sneeuw. Royal snuffelde even in de lucht tot hij de geur van de naderende wolf oppikte. Geen bekende. Newt daar in tegen had zijn kop gedraaid en keek de wolf recht aan. "Toevallig geen vriend van jou?" Vroeg Newt waarna Royal meteen zijn kop schudde. Zonder zich naar de wolf om te draaien sprak hij. "Ik verzoek je om door te lopen of onmiddellijk dit gebied te vertrekken." Zei de witte wolf met een kille stem. Dat was op zich een riskant ding om te doen. Was de wolf agressief aangelegd zou Royal van achter worden besprongen. Hij zou wel zien wat er zou gaan gebeuren.

Royal had ook al snel door dat er een andere wolf naderde. Echter bleef hij gewoon op zijn plek staan, zonder zich ook maar naar de zwarte wolf om te draaien. Newt vroeg hem of het een vriend was, waarna Royal meteen zijn kop schudde. "Ik verzoek je om door te lopen of onmiddellijk dit gebied te vertrekken." zei hij met een botte stem. Newt keek strak naar de wolf, die zijn blik nu op de rug van de witte reu had gevestigd. Newt had maar even nodig om de spieren van het dier te zien spannen. Op het moment dat het zwarte dier zich af zette deed Newt dit ook, zonder ook maar na te denken dat hij niet sterk was. Hij stortte zich met een klap tegen de zwarte wolf aan, beet zich vast, wist op een plek te blijven staan, maar het duurde niet lang of de zwarte wolf had zijn gebrek aan kracht door. Hij werd naar achter geduwt en voelde de tanden van de wolf ineens overal. Hij vocht terug zo goed als hij kon - maar daarin kón hij gewoon niet veel.

De witte wolf hoorde de wolf achter hem afzetten. Zelf zette hij ook af opzij zodat de wolf hem niet kon raken. Echter mekte Royal ook dat Newt afzette richting de onbekende wolf. Voor een seconde keek hij naar de vechtende twee wolven. Je hoefde niet slim te zijn om te kunnen zien dat de zwarte wolf een heel stuk sterker was dan Newt. Royal zuchtte waarna hij ook maar eens in actie kwam. Snel zette hij zijn tanden kort in de staart van de zwarte wolf zodat die omdraaide en Newt even wat rust had. De grote bek van de wolf ontweek Royal door naar rechts onder te duiken. Daarna zette hij weer af waardoor hij met zijn flank tegen die van de zwarte wolf. Hun kracht ging ongeveer gelijk op, Royal had echter één voordeel. Hij was niet alleen. Wat moeilijk kreeg de witte wolf het nekvel van de ander te pakken. De twee flanken bleven krachtig tegen elkaar geduwd. "Newt!" Riep Royal met het nekvel van de wolf in zijn bek. De bruine wolf kon nu redelijk wat schade aandoen zonder zelf al te veel risico te lopen.

Het duurde niet lang voordat Royal zich ook in het gevecht stortte. Hij beet in de staat van de zwarte wolf, waardoor deze zich omdraaide. Newt zette een paar stappen achteruit blij dat Royal het overnam. Na even wist Royal het nekvel van de ander in zijn bek te pakken. Op zijn teken sprong Newt weer naar voren, haalde in een ruk van zijn poot de buik van de zwarte wolf open, dook in elkaar om een klap richting zijn kop te ontwijken. Daarna beet hij in de keel. Zodra de wolf slap aanvoelde liet hij los. De zwarte was alleen bewusteloos, dat wisten beide wolven die nu overeind stonden. Echter, als hij niet snel wakker werd, zou de wond aan zijn buik hem alsnog het leven kosten. Newt had zelf ook een wond in zijn flank die flink bloedde, maar daar besteedde hij zo wel aandacht aan. "Als je hem nog dood wil hebben..." Ja, dat liet hij maar al te graag aan Royal over. Zelf kon hij geen soortgenoten doden, ookal werd hij aangevallen.

Met moeite hield Royal de andere wolf vast zodat Newt schade aan kon richten. Dat de bruine wolf ook nog in de keel beet had hij niet verwacht. Het tegenstribbelen van de zwarte wolf werd langzaam minder tot die uiteindelijk als blubber op de grond zakte. Dood was hij niet, wel buitenbewustzijn en zwaar gewond. "Als je hem nog dood wil hebben..." Zei Newt terwijl hij naar de zwarte wolf keek. Ook al zouden ze hem zo laten liggen, dood zou hij toch wel gaan. Royal mocht misschien een moordenaar zijn, hij was ook zo dat onnodig leed niet goed was. Het zou beter zijn om de wolf nu te doden zodat die zo min mogelijk pijn zou hebben. Rustig zette hij zijn tanden in de nek van de wolf en zette een van zijn voorpoten naast zijn bek. Met een flinke ruk trok hij het stuk vlees er tussen uit. De zwarte wolf schokte een paar keer waarna hij dood stil lag, dood. Royal keek zijn broer weer aan. "Laten we gaan lopen tijdens het praten."

Royal stapte dichter naar de zwarte wolf, zette zijn poot naast te kop en trok snel het vlees bij de keel eruit. De zwarte wolf schokte nog voor hij stil bleef liggen. Een rilling kroop over Newt's rug, waarna Royal hem weer aan keek. "Laten we gaan lopen tijdens het praten." Newt knikte en ze begonnen te lopen. "Sorry. Ik wilde gewoon voorkomen dat hij jouw aan zou vallen." zei Newt met een zucht. Zijn stem klonk niet heel schuldig, dat hoefde bij Royal ook niet. Hij schudde kort zijn vacht toen hij merkte dat de sneeuw vlokken begonnen te smelten en in koude, kriebelende straaltjes naar beneden liepen. "Wat zouden pa en ma van ons hebben gezegd?" zei Newt met een lichte grinnik. Hun vader had Newt uitgemaakt voor watje, waarschijnlijk, en hun moeder had tegen Royal gezegd dat hij de wolf niet had hoeven te doden - maar er toch goed aan had gedaan dat wel te doen. Hij het hem uit zijn lijden gehaald. Waarschijnlijk zouden ze zo iets zeggen.

De bruine wolf knikte waarna hij begon te lopen. Royal wierp nog een blik op de dode zwarte waarna hij zijn kop schudde en naast Newt ging lopen. "Sorry. Ik wilde gewoon voorkomen dat hij jouw aan zou vallen." Verzuchtte zijn broer, al klonk zijn stem niet al te schuldig. "Het was zijn eigen keus om te sterven, je hebt alleen gedaan wat jou het beste leek." antwoordde Royal rustig. Hij had de wolf de keuze gegeven om te vertrekken zonder problemen. Maar het zwarte beest koos voor de aanval, en dat werd hem fataal. "Wat zouden pa en ma van ons hebben gezegd?" Grinnikte Newt vervolgens. Even keek de witte wolf zijn broer schuin aan. Hij dacht toch dat Newt wel wat meer om de mening van zijn ouders gaf dan die opmerking van daarnet. "Pa zou het prima vinden, ma zou ons nog vermoorden."

"Het was zijn eigen keus om te sterven, je hebt alleen gedaan wat jou het beste leek." antwoordde Royal nadat hij nog even achterom had gekeken. Newt keek hem kort aan en knikte toen. Royal keek hem even schuin aan toen hij lacherig vroeg wat hun ouders zouden hebben gezegd. "Pa zou het prima vinden, ma zou ons nog vermoorden." Newt knikte, dat was precies wat hij zelf ook al had gedacht. Even liepen ze zonder iets te zeggen door. De gedachten begonnen weer in zijn hoofd te spelen. Aan het leven van vroeger, in de pack waar hij en Royal waren op gegroeid. Waar hun ouders de leiding over hadden gehad. Royal en hij hadden vroeger altijd gezegd dat ze dat samen ook gingen doen, een pack starten. "We zouden het kunnen doen." kwam er plots uit Newt's mond. Natuurlijk zou Royal het nu niet begrijpen. Of wel.

-Als je het ergens niet mee eens bent hoor ik het wel-

De bruine wolf knikte bevestigend, zo te zien dacht Newt er dus het zelfde over. Voor een hele tijd liepen de twee zonder ook maar een woord tegen elkaar te zeggen. Royal's gedachtes waren overal en nergens. Je kon niet echt zeggen dat hij ergens aan dacht. "We zouden het kunnen doen." Zei Newt opeens waardoor de witte wolf zijn broer vragend aan keek. "Wat bedoel je Newt?" Vroeg hij met een lichtelijk nieuwsgierige toon in zijn zware stem. Royal had geen flauw idee waar zijn broer het op het moment over zou kunnen hebben.

"Wat bedoel je Newt?" Het was een van de weinige keren dat er een nieuwsgierige toon lag in Royal's zware stem. "Een pack, slimmerik." zei Newt met een lachje. "We zouden een pack kunnen beginnen. Zoals we vroeger altijd zeiden." legde hij uit. Newt bleef staan en keek zijn broer aan. Hij wachtte op antwoord, geen idee wat hij nu kon verwachten.

-bluh-

De witte wolf had het gevoel dat hij zou moeten weten wat er met 'het' werd bedoeld. "Een pack, slimmerik." Antwoordde Newt met een lachje op zijn kop. Met zijn bek maakte Royal een 'oh' beweging. "We zouden een pack kunnen beginnen. Zoals we vroeger altijd zeiden." Verklaarde de bruine wolf zichzelf nader waarna hij stil stond en Royal aankeek. Rustig stopte de witte wolf zijn pas ook en ging een klein stukje van hem vandaan, recht tegenover Newt staan. Ondanks dat zijn gedachtes niet altijd even snel waren als hij ergens achter moest komen, een mening had hij wel altijd klaar. Even staarde hij met zijn rode ogen naar zijn broer voor hij antwoord gaf. "Mij best, maar jij doet al het denkwerk." Antwoordde hij vervolgens met een klein lachje terwijl hij zijn schouders ophaalde.