So pathetic - Alloira

Aantal berichten : 28 IC berichten : 7

isis

Terwijl de witte wolf doelloos bewandelde paden volgde, stond haar nek in een stompe hoek zodat de ijsblauwe ogen naar boven konden staren. Ze wist dat ze - net als ieder ander - onder de indruk moest zijn van de oneindig hoge bomen die haar van hun plek in de hoogte keihard uitlachten. Isis trok zich er echter vrij weinig van aan. Emoties zoals bewondering, vreugde of verbazing waren in de loop der tijd afgezwakt, waardoor haar leven niet langer de hoge pieken en dalen bevatte zoals het vroeger had gedaan. Ze leefde haar dagen neutraal, gemiddeld. Het is niet dat ze niet dolgelukkig of kwaad wilde zijn, God nee, ze zou een moord plegen om niet zo'n afgevlakt leven te hebben. Gebeurtenissen in haar verleden hadden ervoor gezorgd dat ze steeds minder om dingen ging geven, steeds slechter reageerde op prikkels in haar omgeving, zich niet meer zo makkelijk uitte in haar gevoelens. Ze wist dat ze niet de enige was met deze verschijnselen, maar haar lotgenoten hoopten alles op tot het uiteindelijk tot uitbarsting kwam. Isis stelde zich zó onverschillig op, dat ze gemoedsbewegingen ook van zichzelf uitsloot. Het teefje had zich ontwikkeld tot een wandelende zak botten en vacht. Een hoop ellende.

Er moest en zou verandering in komen, maar Isis had het stadium bereikt waarop ze geen idee had hoe. Herinneringen uit het verleden waren verdrongen en vervaagd; haar basis was weg. Stap één was natuurlijk het terug winnen van die houvast om vervolgens langzaam op te bouwen. Maar kutkutkutkut dat zou haar niet lukken zo. Ze was gedoemd om dat zielige, inhoudsloze wezen te zijn die ze zelf had gecreëerd.

Administrator Aantal berichten : 182 IC berichten : 46

Iet wat doelloos stapte de teef over de verharde paden van Springshade Forest. Ze had al enkele dagen niets anders gedaan dan lopen, lopen, even snel wat eten en weer doorlopen. Reizen door heel Tera was hetgeen wat ze het liefste deed. Opstaan zonder zekerheid over waar je de volgende avond weer in zou slapen. Heerlijk. Zo kwam ze namelijk in de gekste, spannendste of engste situaties terecht. Ja, zo maakte ze nog eens wat mee. Tera was groot. Heel groot. Er waren nog duizenden plekjes die de witte teef nog niet uitgebreid onderzocht had. Sinds ze in Tera was, was er al een hoop gebeurd. Ze had een boel nieuwe wolven leren kennen en na een lange tijd haar zus, Mira, weer teruggevonden. Nu had ze haar inmiddels al een tijd niet meer gezien. Vaak vroeg ze zich af hoe het met haar ging, en hoe zij haar tijd spendeerde. Zou ze ook rondtrekken? Misschien zat ze nu wel in een roedel? Al wist het niet, maar ze zou haar binnenkort wel weer opzoeken om al haar vragen te stellen.
De teef werd uit haar gedachten gehaald door de geur van een vreemdeling. Haar goudkleurige ogen speurde voorzichtig de omgeving af. In de verte zag ze een spierwitte teef staan. Dankzij haar witte vacht waren haar ijsblauwe ogen makkelijk te op te merken. Voorzichtig trippelde Al er heen. ''Goedemiddag,''begroette ze de teef vriendelijk. Tegenwoordig begroette ze alle wolven maar die ze tegenkwam. Wie weet kwamen er mooie vriendschappen uit.

Aantal berichten : 28 IC berichten : 7

isis

Deprimerende gedachten hadden Isis stil laten staan. Haar energie ging uit naar haar koppie in plaats van de rest van haar lichaam. Plots voelde ze zich uitgeput. Ze schrok dan ook niet eens toen een heldere stem haar uit haar gedachten haalde. Isis draaide zich langzaam naar de bron van het geluid, een grauwwit teefje. Ze liet haar ogen over het teefje glijden en slaakte vervolgens een diepe zucht. "Wat wil je van me?" vroeg ze direct, emotie afwezig in haar lage stem. Ze had geleerd dat wolven niet zomaar op anderen afkwamen; er was altijd een beweegreden. Isis had vrij weinig zin om er omheen te draaien. Ze wilde weten wat haar de komende momenten in de aanwezigheid van het onbekende vrouwtje kon overkomen. Terwijl ze op haar antwoord wachtte, onderwierp Isis de ander aan een tweede onderzoek, deze keer iets uitgebreider. Even aarzelde ze toen ze vage punten van herkenning ontdekte. Nee, natuurlijk herkende ze deze wolf niet. In haar sociaal isolement ontmoette ze nauwelijks nieuwe gezichten.

Administrator Aantal berichten : 182 IC berichten : 46

Hoe langer ze naar de teef bleef kijken, hoe meer ze het gevoel kreeg of ze haar ergens van kende. Dat zal toch niet? Ach, er waren zoveel witte wolven in Tera, misschien leek ze gewoon op iemand die ze eerder ontmoet had. Yagami, bijvoorbeeld. De wolf waarmee ze haar prooi gedeeld had. Alleen was hij nou net een reu, en deze wolf was duidelijk een teef. En nog een mooie ook. Haar ijsblauwe ogen paste mooi bij de spierwitte vacht. Soms had ze zelf ook wel blauwe ogen gewild, maar op anderen momenten was ze ook best tevreden met haar goudkleurige kijkers. Die deden het immers prima.
Het antwoord van de wolf stelde haar echter een beetje teleur. Ze had gehoopt op een gezellige gesprekspartner, maar deze teef leek daar niet zo'n zin in te hebben. ''I-ik vroeg me af,'' wat, wat vroeg ze zich af? Of ze de wolvin ergens van kende? Wat een domme, creepy vraag. ''Laat maar,'' zei ze zachtjes, haar ogen op de grond gericht.

» Just a drop of water in an endless stream {Alloira}