Thanks for making me a fighter {open}

Met lange passen baande de witte wolf zich een weg langs de berg omhoog. De wind waaide hard door zijn vacht, die als resultaat alle kanten op waaide. Een zoveelste rilling trok over zijn rug. Zijn vacht mocht misschien wel wit zijn, het nam niet weg dat het een dunnere vacht was dan die van de meeste wolven in dit gebied. Zijn vacht was voor lauwe plaatsen gemaakt, de kleur echter voor koude. Toch bleef hij in het besneeuwde gebied, hij stierf liever als een vechter tegen de sneeuw dan als een oude zieke wolf in de prooirijke gebieden. Hij wilde zich bewijzen dat hij geen watje was, hij zou niet opgeven tot hij de top bereikte. Een windvlaag die hem van zijn poten af blies wees er echter wel op dat hij een korte pauze zou moeten nemen. Snel draaide hij zijn kop van links naar rechts om ergens een goede schuilplaats te vinden. Al snel vielen zijn ogen op een klein gat in de want van de berg. Binnen enkele seconden stond hij voor het gat, als hij zich klein maakte moest hij er door passen. Voorzichtig kroop hij door het gat om in een klein grotje uit te komen. Het was nog geen drie meter lang en amper anderhalve meter breed. Het was dan wel weer groot genoeg om even in te rusten. Wat stijf van de kou ging Royal liggen, zijn kop legde hij op zijn voorpoten en zijn staart sloeg hij om zijn achterpoten. Langzaam sloot hij zijn rode ogen. Even rust.

Bij het horen van geluid opende de wolf een van zijn rode ogen. Door de felle witte kleur zag hij niet meer dan een schim van een andere wolf de grot betreden. Geweldig bezoek, dat was dan ook wel een van de laatste dingen waar hij zin in had. Door zijn bek blies hij alle lucht in zijn longen naar buiten en zoog daarna geruisloos nieuwe naar binnen. De andere wolf was zo ver mogelijk in het andere hoekje gaan liggen. Dat was maar goed ook, anders had die een paar tanden kunnen verwachten in zijn vacht. De wolf leek geen plannen te hebben om te vertrekken, zelf was hij hier eerst en zou dus al helemaal niet weg gaan. "Zeg kun jij niet gewoon een eigen grot opzoeken?" Vroeg Royal daarom ook op een rustige toon.

Inmiddels begonnen zijn ogen steeds meer te wennen aan het licht en kwam de andere wolf duidelijker in beeld. Zo kon hij net zien dat de grijze wolf zijn bovenlip geïrriteerd naar boven trok. "Heb je last van me?" Gromde de wolf hem wat opgefokt toe. Royal rolde bijna onzichtbaar met zijn ogen. Zou het? "Ga gerust door met wat je zojuist aan het doen was. Als ik je kwaad zou willen doen, had ik mijn kans allang al gepakt." Vervolgde de grijze wolf, meen je? Zijn 'bezoek' bleef dingen vertellen die hem al lang duidelijk waren. Dat was iets waar Royal zich vreselijk aan kon irriteren, echter probeerde hij rustig te blijven. Een gevecht in deze kleine grot zou alles behalve fijn zijn. "Insgelijks." Zei de witte wolf dan ook enkel op een rustige toon. "Wat doe je überhaupt in dit gebied?" Vroeg hij na een lange stilte uiteindelijk toch maar.

De witte reu liet een luide zucht klinken terwijl hij zijn ogen sloot. De grijze wolf leek hem slim genoeg om geen gevecht te beginnen in een ruimte zo klein als deze. "Ik zoek graag mijn uitersten op," hoorde Royal de wolf antwoorden. "Nogmaals, lig ik je voor de voeten?" Vervolgde het reutje vragend. Met zijn rode ogen nog steeds gesloten schudde Royal lichtelijk met zijn kop. "Zo lang je rustig blijft niet, laten we de warmte maar gewoon benutten." Vertelde de witte wolf op een kalme toon. Doordat ze met twee in de grot lagen kwam er redelijk wat lichaamswarmte vrij aangezien ze beide groot waren. De warmte zorgde er voor dat de grot wat warmer werd, iets dat op zich wel aangenaam was. "Ga je je nog voorstellen?" Vroeg hij op een rustige en kalme toon waardoor het bijna vriendelijk vragend leek.

De wolf tegenover hem liet een frons verschijnen op zijn kop. "Maak jij op deze manier vrienden?" Zei de witte wolf snuivend en duidelijk geïrriteerd. Kort grinnikte Royal even. Vrienden? Meende die wolf dat nou echt? "Blaft en gij zult krijgen. Natuurlijk." Zei de wolf vervolgens waarop hij met zijn rode ogen rolde. Nee, de wolf beviel hem niet bepaald. De manier van zijn doen stond Royal simpelweg niet echt aan. "Ik neem aan dat ik me verder niet hoef te verklaren?" Droogjes keek het reutje de andere wolf aan. Een naam had hij nog steeds niet gehoord. Dat was echter wel het gene waar hij op wachtte. "Vrienden maak ik niet, waarom zou ik dat willen? Vrienden maken je soft. En ik heb nog steeds geen naam gehoord." Zei Royal op zijn altijd even kalme toon. Zijn irritaties wist de witte reu gemakkelijk te verbergen.