Making the day past

Hij was het -nog subtiel gezegd- spuugzat om nog langer alleen te moeten ronddwalen zonder roedel of zonder überhaupt ook maar enige ziel tegen te komen. En die gedachte maakte dat hij een humorloze lach over zijn lippen liet rollen. Ondanks zijn neigingen zijn tanden in iedere wolf te boren die hij tegenkwam, was hij een teamspeler en niet gemaakt om voor lange periodes alleen rond te dwalen. Jagen was vreselijk als je er alleen voor stond en dwong hem achter kleinere prooien aan te gaan in plaats van de grotere dieren die hij zo graag angst aan joeg. Hoe sterk je ook was, in je uppie was dat gewoon zelfmoord. Nee, nu bestond zijn dieet uit niets meer dan smakeloze hazen, konijnen, marmotten, met een beetje geluk een gans of twee en overige kleine knaagdieren. Misschien zo nu en dan zelfs een vos of coyote, hoewel die dieren geen standaard wolvenvoer waren en door andere wolven alleen gedood werden om wat competitie uit de weg te ruimen.
Hij was niet zoals de standaard wolf.
In zijn geboorte roedel stond hij zelfs bekend als iemand die genoegen nam met het vlees van zijn eigen soortgenoten. Dat was dan ook een van de redenen dat hij uit die roedel was geknikkerd. Then again, die hele roedel had het niet helemaal op een rijtje staan. En zeker zijn tweelingbroer niet. Hij begon zich net af te vragen hoe het met die sukkel ging, toen een geur zijn neus binnendrong. Haast automatisch keerde hij zich richting de geur en naderde de oorsprong ervan tot hij een bruinige wolf bovenop een paar stenen zag liggen. "Yo luilak. Aan het genieten van het zonnetje?" vroeg hij alsof hij een beschaafde wolf was met werkelijke interesse in anderen. Misschien zelfs bijna alsof hij deze jonge wolf al jaren kende.


OOC: Hope you don't mind c':

Zijn zilveren ogen maakte contact met die ijsblauwen ogen van de jonge reu voor hem, terwijl deze zijn kop ietwat gekanteld hield alsof hij de aanwezigheid van de donkerbruine wolf niet snapte. "Ach de gelegenheid was er naar," was het antwoord dat hij op zijn vraag kreeg. Masamune merkte al snel dat hij een enkele keer knikte, ermee eens dat het geen slecht weer was om ergens een dutje te gaan doen en gewoon lui te zijn voor de verandering. Vooral niet bij een krabbelend beekje gevuld met kleine visjes die tegen de stroming op zwommen en zo nu en dan rust zochten in wat minder snelstromende gedeelten. "Was je al eerder hier of ben je net als ik ook nieuw op Tera?" vroeg het reutje nu het zijn beurt leek te zijn een vraag te stellen.
Masamune ontblootten zijn tanden in een grimas, een van die zeldzame keren dat ook zijn voor- en ware kiezen gedeeltelijk zichtbaar werden. "Dus jij bent ook een van die arme zielen die hier is beland, huh?" vroeg hij in de vorm van een retorische vraag, voor hij werkelijk antwoord gaf. "Ja, ik ben ook nieuw hier. Leuk een lotgenoot te ontmoeten," zei hij het laatste met valse vreugde, hoewel het ook opgevat kon worden alsof het hem werkelijk goed deed. Hij was tenslotte altijd al goed geweest anderen op het verkeerde spoor te zetten met zijn manier van doen.

Masamune luisterde maar halfhartig naar de woorden die de wolf zei, terwijl hij deze kort bekeek met zijn zilveren ogen. Het globale uiterlijk van de reu was wat apart. Nog nooit eerder was hij iemand tegengekomen met een vachtkleur als deze. Daarom zou hij bijna zeggen dat vreemdeling ergens in de familie een tamme hond had zitten en dat amuseerde hem behoorlijk. Qua houding zou hij zeggen dat de licht bruine reu een nogal vriendelijk typetje was - een goedzakje dus in andere woorden. Eentje die eerder op de grond zou rollen in volledige onderdanigheid dan een die met een statige houden over een ander zou staan en orders zou toesnauwen. En dat was misschien maar goed ook. Masamune had er absoluut geen problemen mee als een wolf met hetzelfde standpunt als die van hemzelf de alfa uithing, maar als een wolf met precies het tegenovergestelde standpunt dat zou doen, dan was het beest zijn lunch.
"Het kan altijd leuk zijn andere te ontmoeten," sprak de reu en zorgde er daarmee voor dat zijn ogen weer naar die van hem gingen. "Mijn naam is Syrax en hoe noemen ze jou?" Apart uiterlijk en aparte naam dus. Erg toepasselijk. "Masamune," was zijn korte, maar duidelijke antwoord. "Aangenaam kennis te maken zullen we dan maar zeggen, niet?"


OOC: Excuses voor de laatheid en ik hoop dat je er wat mee kan >_<
Anders mag je het zeggen