This is just my luck (open)

Blijkbaar had haar domme noodoplossing gewerkt. De reu keek haar met zijn bek open aan, een verbaasde uitdrukking op zijn kop. Triomfantelijk kropen haar mondhoeken omhoog en ze kon eindelijk eens opgelucht uitademen. Dit was de eerste stap naar een normale ontmoeting. Niet dat ze deze wolf het labeltje normaal opspeldde. Hij was eerder.. onvoorspelbaar. Dat mocht ze wel, dat maakte het hele leven nét een beetje spannender.
De wolf beaamde dat hij zichzelf al had voorgesteld. Oké, die zou hij krijgen. Vanaf nu was "Grote Boze Wolf" aan zijn gezicht gekoppeld. Die zou hij zolang ze leefde van haar aan moeten horen, hij had het immers zelf voorgelegd.
De reu leek oprecht een beetje van zijn stuk gebracht. Zijn houding verraadde dat hij zijn gezicht weer in een plooi probeerde te trekken en het allemaal te vergeten. Naevia kantelde haar hoofd weer iets naar achteren, zodat ze het gevaarte recht in de ogen kon kijken. Uiteindelijk zei hij dat zijn naam Ace was. ‘Hmm, ik vind Grote Boze Wolf toch classier klinken,’ zei ze, haar stem kwam eindelijk losser en kreeg weer een plagend randje.
Opeens veranderde het gesprek en kwam Aces dreigende uitspraken weer terug. Brutaal, pfft. Ze ging zich niet de les laten lezen door een over het paard getilde wolf. Kennelijk was hij iemand in dit gebied die ze zou moeten herkennen. Ze kantelde haar kop.‘Wíe precies staat er dan voor me?’ vroeg ze oprecht geïnteresseerd. Als hij iemand moest voorstellen, graag, dan mocht hij het rondbazuinen. Er waren voor haar niet meer dan een paar opties. Óf hij was een superschurk, óf een roedelleider met een groepje middelmatige schurken. Waarschijnlijk dan allemaal groot en imposant als hij zelf was. Maar hij leek wel een reu die de grootste en imposantste wilde zijn, was er iemand ander misschien beter dan hem, dan zou diegene geëlimineerd moeten worden.
‘Ik zoek niets bijzonders, enkel een plek om te leven,’ sprak ze simpelweg. ‘En niet iets saais waar ik vandaan kwam. Dit ziet er veelbelovend uit, als er meer wolven zoals jij zijn,’ sprak ze verder. Ze keek weer omhoog naar Ace zijn kop. ‘Heb jij meer te zoeken dan?’

Ace legde uit wat zijn idealen waren. Hij wilde de zwakkelingen ertussenuit pikken en een zuiver ras in dit land (kennelijk Tera genoemd) laten leven. Naevia kon het niet onderdrukken om eens schamper te snuiven. Reuen ook met hun rare toekomstbeelden. Bij een zuiver ras meende hij zeker grote vechtjassen, een beetje de rest van de wolven te onderdrukken om hen naar hun pijpen te laten dansen. Misschien zag hij háár wel als een zwakkeling en stond ze precies op zijn weg naar zijn ideaal. Hij zou haar alleen maar van een klif af te hoeven duwen en zijn eerste stap naar zijn ideaal was gemaakt. Opnieuw kantelde ze haar hoofd en keek de grijze reu aan. ‘En wat als je je doel hebt bereikt, de zwakkelingen hebt geëlimineerd en jouw zuivere ras is alles wat er nog over is, wat dán?’
Naevia had ook wel eens kinderlijke behoeftes verlangd, een groep wolven die onder jou staat, jij die alles bepaalt wat zij zouden moeten doen. Later had ze er over nagedacht wat ze ermee zou bereiken. Een naam? Een territorium? En had ze dat dan wel nodig? Haar antwoorden waren nee geweest. Misschien had een reu die behoefte wat meer, honger naar macht. Want Naevia dacht dat hij daar eigenlijk op uit was. Hij wilde boven allen staan die in dit gebied leefde. Een zuiver ras, amehoela. Hij wilde wel die naam, dat territorium, iedereen die bang voor hem was. Daar kikte hij op, en hij zou ervoor moorden om dat doel te bereiken. Hij had alleen wat volgelingen nodig, want in zijn eentje kon hij het niet bereiken.

Haar ogen richtten zich weer op Ace toen hij haar weer eens de les wilde te lezen. Naevia rolde met haar ogen. ‘Ik hoef mijn best er niet voor te doen. Als de kans mijn pad kruist zal ik hem grijpen, zo niet, dan geniet ik van mijn solitaire leven.’ sprak ze simpelweg. Ace had het nogmaals over haar brutaliteit. Kennelijk hield hij er niet van om tegen te worden gesproken, of in elk geval als een gelijke worden aangesproken. Dat maakte haar niet uit. Haar "brutaliteit", zoals hij het benoemde, had haar wel vaker uit penibele situaties gered. Ze was niet iemand die zich op de achtergrond hield.
Ace had het over dat ze beter om moest keren. Resoluut schudde ze haar hoofd. ‘Oh nee, Grote Boze Wolf, je hebt mij veel te nieuwsgierig gemaakt over wat daar te wachten staat. Dat wil ik nu niet meer missen. Ik wil jouw wel naar de weg naar je ideaal zien klimmem,’ zei ze met een brede grijns op haar gezicht. Ze blikte naar het uitzicht waar ze boven stonden, waar Aces veelbelovende bangmakerij zou plaatsvinden. Ze keek vervolgens weer omhoog naar de reu. ‘En als jij in karma gelooft, zou ik oppassen als ik jou was. Misschien pakt karma je nog wel hard aan op je weg naar een zuiver ras,’ sprak ze op dezelfde manier zoals hij haar had aangesproken. Zij werd niet bang van een waarschuwing van "karma" van hem, noch geloofde ze dat hij er bang van zou worden. Maar niet iedereen zou het met zijn idealen eens zijn, en vroeg of laat zou "de zwakkelingen", die hij uit de weg wilde ruimen, in opstand komen.  

Iets was compleet fout gegaan. Zíj had kennelijk iets fout gedaan, want een grom kwam uit het lichaam van de reu. Shit, hij was pissig. Waarom moest ze nou weer een enorme reu op de rand van een afgrond pissig maken? Toch liet haar gestalte niets zien dat de zenuwen weer in haar lichaam kwamen opborrelen. Ze bleef staan als een rots en haar ogen strak op de reu gericht, haar spieren ontspannen als ze waren, al had ze moeite de spieren in haar lippen ontspannen te houden en haar tanden te laten zien. Nee, dát zou een domme zet zijn, agressiviteit tonen naar deze reu. Dan zou haar einde zeer nabij zijn. Dat weerhield niet dat ze het verschrikkelijk vond om naar gegromd te worden, meestal kreeg je dan een snauw terug. Maar aangezien de situatie, zou snauwen dom zijn. Maar Ace ergerde ze zich toch aan alles wat ze deed, maar better safe than sorry.
Zijn stem bevestigde zijn irritatie. Ze kneep even haar ogen dicht, voordat ze ze weer opende en Ace zijn chagrijnige kop zag. Meteen kwamen de ontsnappingsroutes weer haar hoofd binnen rollen. Wat zou de snelste uitweg zijn als hij op haar af mocht komen?
Toch hield ze zichzelf niet terug bij haar volgende reactie. Dat zou laten zien dat ze zenuwachtig was, en ze wilde geen zwakte tonen aan de reu die de zwakkelingen van de aardbodem wilde vegen. Leek haar geen slim plan. Niet dat dít plan zoveel beter was, maar Naevia had zo haar trots. ‘Dus het gaat allemaal om nalatenschap? Kom nou, ik had méér verwacht,’ zij ze met een grijns op haar gezicht. Ze wist dat ze hem nu aan het stangen was en er weer een laag ijs onder haar klauwen kwam. Ze kon bijna haar nagels al over de rotsen horen krassen wanneer ze van de klif af werd geduwd.
Ace was gestopt met pogingen om haar uit het gebied te houden. Hij antwoordde namelijk kortaf. "Je doet maar," had hij gezegd. Prima, dat zou ze doen. Ze zou lekker haar eigen gang gaan, zonder een of andere reu die zich heel wat vond om haar tegen te houden. Bijna triomfantelijk keek ze de reu aan in zijn ogen, met een domme grijns op haar snoet. Hij zou dit waarschijnlijk niet leuk gaan vinden. Boeiend, ze was op het punt gekomen dat er een reden moest zijn om haar te laten leven, anders had hij haar toch al lang vermoord, zoals hij in het begin had gedreigd?

Opeens veranderde de hele sfeer van het gesprek. Ace trok zijn lip op en direct zette Naevia haar spieren op strak. Ze legde haar oren naar achteren en keek hem boos aan. Het was een reflex, maar zodra er echte agressie in het spel kwam, was ze er klaar voor. Hij zei iets wat plat kon worden vertaald met "bek houden" en zijn blik voorspelde niet veel goeds. Opnieuw dreigde hij naar haar. Hij vond het gesprek niet de goede kant op gaan. Voor hém, dacht ze bitter. Zíj had de tijd van haar leven. Blijkbaar voelde hij zich op een of andere manier in het nauw gedreven, of hij had gewoon een gloeiende hekel aan haar gekregen. Blijkbaar dat tweede, hij kon haar woordkeuze gewoon niet waarderen. Hij kwam zeker liever wolven tegen die hij met woorden de kast op kon jagen. Jammer voor hem, daar viel ze niet onder.
Opeens kwam hij op haar af. Geschrokken spande ze haar spieren strakker en zette in een reflex een stap naar achteren. Toen ze merkte dat hij niet op haar af kwam om te vechten, voelde ze zijn snoet tegen de hare botsen. Ze bleef stijf staan en keek hem recht aan in zijn ogen. Uitdagend keek ze terug, zo snel zou hij haar niet intimideren, hoewel het nu wel heet onder haar voeten begon te worden.  
Ze luisterde met haar kaken op elkaar naar zijn woorden. Ze moest nu voorzichtig handelen. ‘Ik heb nooit gezegd dat je leven een grap is. Hoe kom je daar nou bij?’ Oké, misschien had ze zojuist min of meer gezegd dat ze meer van hem had verwacht, maar dat was niet dat ze hem belachelijk vond. Ze vond alle wolven die enkel zochten naar macht een beetje naïef. Niet dat ze haar doelen zo zorgvuldig had uitgestippeld als die van hem. Ze doolde rond, wacht tot het doel op haar stuitte. ‘En ik geef mijn onwetendheid toe, dat is niet iets waarop je mij hoeft te beoordelen. Daarom stel ik jóú toch vragen op het toekomstige leven hier te beoordelen,’ sprak ze tegen hem, proberend haar stem zo kalm mogelijk te maken om zijn temperatuur niet verder op te stoken. Hij was echt kwaad, ze voelde zijn hete adem in haar gezicht en hoe hij moeite had om zichzelf onder controle te houden. Goed gedaan, Naev, je kunt nu rustig dood gaan, not.
Hoe moest ze zich hier uit halen?  Ze durfde haar ogen niet uit zijn blik te verwijderen noch haar spieren te ontspannen. Ze wilde geen lafheid tonen, maar ze moest op haar hoede zijn. Zijn agressie pulste bijna van zijn lichaam af en het stak haar aan. Ze dwong zich echter om zo kalm mogelijk te blijven en haar gedachten helder te houden. Helaas. ‘Maar de Grote Boze Wolf zal mij niet snel de stuipen op het lijf jagen,’ zei ze met een uitdagende blik in haar gezicht en de spieren in haar bovenlip spanden zich aan.

Ergens leek Aces stemming te veranderen. Hij had kennelijk niet verwacht dat ze zo'n schouwspel van deze ontmoeting zou maken. En om eerlijk te zijn, ze was zelf ook verrast geweest van haar woorden. Ze had even een moment gedacht dat ze net zo goed zelf van de rand af had kunnen springen. Nu waren de rollen, voor hoe lang het ook maar zou mogen duren, omgedraaid. Zíj was dit moment in het voordeel. Ace was woest, kon ze voorstellen. Ze had alles gedaan tegen het boekje in. Op alle regels was zij de uitzondering geweest. De witte reu kon het niet van haar hebben en dat maakte hem in de war. Haar mondhoeken kropen geamuseerd omhoog en in haar ogen ontstond een triomfantelijke fonkeling terwijl ze in die van de zijne slechts enkele centimeters van haar vandaan keek. Ze kon er van genieten hoe ze een reu, terwijl ze nog fysisch contact hadden, van zijn stuk had gebracht.
Waarom niet? Zijn stem klonk bijna fragiel, bijna kreeg ze medelijden, maar dit was simpelweg te mooi. Naevia grinnikte en keek twee verwarde ogen aan. Ja, waarom was ze eigenlijk niet bang voor hem? Zijn loze dreigingen en een kwaadaardige houding? Dat had haar inderdaad niet bang gemaakt, slechts op haar hoede voor een onvoorspelbaar karakter. Eén die misschien nog uit zijn slof kon schieten en zijn façade kon laten vallen. Zij, zij had geen muur om zich heen, zij was een open boek zonder controle. Een onbeschreven blad, wachtend tot het lot haar opeisen.
‘Ik ben niet bang voor een wolf die simpel door zijn stuk kan worden gebracht door een zwakkeling die hij van de aarde claimt te vegen,’ zei ze met een standvastige stem, plagend om opnieuw zijn kinderlijke ideaal erbij te halen die ze al meerdere keren gesluierd had bespot. Oh, de ironie van dit gesprek ging alle kanten op. Ze genoot er van en de adrenaline die door haar bloed gierde. Zijn vlijmscherpe tanden waren niet twintig centimeter van haar kwetsbare hals vandaan. Toch was ze nog steeds niet van mening dat Ace van plan was haar leven te beroven. Ze hoopte dat hij respect had gekregen voor haar lef, haar koppigheid om haar blik af te wenden van de zijne. Hoe ze hardnekkig op glad ijs bleef staan. Hoe meer hij op haar knopjes ging drukken, hoe meer hij terug kon verwachten.

Ace leek echter weer zichzelf te worden. Bij elk woord die hij sprak leek hij zichzelf weer bijeen te rapen. Ze had het over haar geluk. Ze kantelde haar hoofd en luisterde met enkele interesse naar zijn woorden. Ze geloofde niet in geluk, enkel zorgvuldige woordkeuze. Al waren niet al haar woorden zorgvuldig gekozen, maar wel goed uitgepakt. Misschien kon ze dat dan toch als geluk beschouwen. Ze grinnikte kort. ‘Misschien staat jouw karma toch bij mij in het krijt,’ sprak ze schamper en nog steeds weken haar ogen niet af van zijn blik. ‘Geluk is niet altijd bij mijn zijde geweest. Werd ook eens tijd,’ sprak ze op dezelfde, plagende toon. Ja, geluk mocht ze wel eens hebben. Misschien had het lot haar hier wel naartoe geleid. Naar deze klif, in deze situatie, met deze rol. Naevia zou met open armen het lot ontvangen mocht het zo zijn. Het zou een plezierrijk leven voorspellen.
Maar Ace had andere ideeën en probeerde het regie weer in handen te krijgen. Weer dezelfde dreigende sfeer te vormen. Ze stond niet meer ervan versteld en het begon bijna voorspelbaar te worden. Toch bood Naevia hem een luisterend oor en hield haar kaken op elkaar terwijl hij sprak. Ze moest niet met de Grote Boze Wolf sollen. Consequenties zouden volgen. Wat voor consequenties? Dood? Haar mondhoeken probeerden omhoog. Hij probeerde bij zijn bijnaam een beeld te vormen die ze niet geloofde. Hij wilde een beeld creëren waarin hij zou willen leven. Hij wilde op de top van de berg staan en niemand anders. Hij wilde dat iedereen bang voor hem was en met een grote boog om hem heen zouden lopen. Naevia trachtte die saaie cirkel te doorbreken en hem rechtaan te benaderen. Misschien had ze op een andere plek haar bek laten ratelen, maar nog steeds hield ze rekening met de locatie waar ze zich bevond. Ze hield zichzelf in, maar lang niet zo veel meer als het begin. Ze had geconstateerd dat ze niet bang voor hem was, dan zou ze ook zo handelen. Ze stond er klaar voor om haar stem weer te horen laten klinken, totdat er iets verrassends gebeurde.
Opeens werd hun oogcontact verbroken. Ze verloor kort haar concentratie toen het beeld op haar netvlies weer verbreed was, en niet beperkt tot een paar irissen. Hun lichamelijk contact werd vergroot en hij stond nu met zijn borst tegen haar aan. Zijn kop was vlakbij, ze wilde zijn ogen weer opspeuren, maar dat was haar helaas niet gegund. Hij begon druk te zetten op haar borstkas en meteen toonde ze weerstand. Ze spande haar spieren onder haar pels en keek naar de rotsgrond en probeerde stevige ondergrond te vinden. Ze moest grip vinden om voor lang genoeg weerstand te kunnen bieden. Hij was simpelweg menigmaal krachtiger dan haar. Ze snoof en keerde haar kop weer omhoog en gromde eens, deels van inspanning en deels van irritatie dat hij dit weer aan moest doen. Zijn stem was ook veranderd. Hij probeerde haar niet meer te bedreigen met zijn stem, wat haar juist ongemakkelijk liet voelen. Deze emotieloze waas waarin hij zich verkeerde was nog onvoorspelbaarder dan hij tot nu toe was geweest. Hij zou haar niet van de klif mogen duwen, al voelde ze haar nagels over de rotsen heen krassen.
‘Oh, en nu ga je me simpelweg de klif af duwen? Heel geraffineerd,’ snoof ze schamper en probeerde haar kop bij de strijd in te gooien door die verwoest tegen zijn nek aan te beuken. Ze moest een noodoplossing vinden. En snel! Het geluid van piepende nagels scheurde als alarmbellen door haar brein. Denk, stom wicht.
Ze kreunde nog een maal van inspanning. Dit zou ze nooit heel lang kunnen volhouden. ‘Ik zou je veel beter van dienst kunnen zijn,’ bromde ze. Ze had niet goed over haar aanbod nagedacht toen het eruit was. Maar het was eruit voordat ze er erg in had. Verdomme, ze had net zo goed smekend voor zijn poten kunnen liggen. Dit was echter anders. Ze kon zich naast zijn zijde plaatsen, voor zo lang het duurde, en misschien verder een onschendbaar leven lijden in dit merkwaardige gebied.

Shit! Ze voelde de grip op de situatie weer razendsnel uit haar klauwen lopen op het moment dat Ace haar leven echt dreigde te ontnemen. Naevia was haar leven nog te lief en had zichzelf met een noodoplossing uit de situatie proberen te redden. Zijn donkere stem wist de zenuwen op te laten laaien en blikken naar achteren zagen de rand van de klif vervaarlijk dichtbij komen. Ace bekritiseerde haar op haar fysieke kwaliteiten. Ze legde haar oren plat achter in haar nek en liet haar hoektanden aan de reu zien. Voor een teef was ze zeker boven gemiddeld, maar de reu zag kwaliteiten alleen in schofthoogte en spiermassa. Iets waarvan zei beide ver van optimaal was. Zij moest het van uithoudingsvermogen en souplesse hebben. Iets waarvan ze vermoedde dat Ace daarin beperkt was. Niet dat dat op dit moment uitmaakte, het was toch een gevecht om brute kracht. Gedoemd voor haar om te mislukken.
Koppig. Pfft. Ja, en hij was een heethoofd. Ze gromde en probeerde haar klauwen tevergeefs in de rotsige ondergrond te drukken. Het noodlot kwam met de luttele seconde dichterbij en het leek als een eeuwigheid te duren. Van de blik in zijn ogen tot het geluid van krassende nagels. Totdat de noodoplossing haar mond had verlaten en de hevige druk als sneeuw voor de zon was verdwenen en Naevia opgelucht kon ademhalen.
Opnieuw had ze hem met woorden van zijn gedachte kunnen veranderen. Opnieuw maakte ze, als een kat in het nauw, rare spongen om de dood uit te stellen. Ze moest eerst de tijd nemen om alles in haar hoofd op een rijtje te zetten, voordat ze kon nadenken wát ze eigenlijk te bieden had. Wat was het wat de reu van haar zou kunnen verlangen. Ze wist dat hij uit was op macht en ze moest bedenken wat ze zou kunnen bieden om hem op de top van de berg te kunnen helpen.
Eindelijk verloste Ace haar van het drukkende contact tussen beide lichamen. Ze kon eindelijk haar kop weer heffen en een zekere positie aannemen die zenuwen verbloemden. Haar gele ogen weer met zekerheid op haar tegenstander gericht, alsof het schouwspel wat momenten geleden had plaatsgevonden alweer vergeten was. Toch leek Ace weer te veranderen en misschien was hij zelfs nieuwsgierig in haar uitspraak. Aangezien voorafgaande evenementen niet heel verrassend was. Ace was wispelturig en onvoorspelbaar. Hij was gevaarlijk, maar toch zat onder hem een laagje die onschuldig oogde. Met jeugdige verlangens en de nieuwsgierigheid van een pup. Naevia wist haar mondhoeken weer omhoog te krijgen en verdroeg de spottende woorden die hij op haar af vuurde. Ze besloot hem niet weer te beledigen, aangezien ze maar een stap naar achteren hoefde te zetten en ze tuimelde van een afgrond. Een onwaardig einde, iets wat niet op haar bucket list stond.
Naevia richtte haar gele ogen in die van de witte wolf.  ‘Noem je vijand, diegene die in de weg staat op jouw pad naar macht,’ sprak ze met een heldere stem. Haar houding verraadde haar onzekerheid niet.  ‘Ik kan wel een toneelstuk opvoeren. Ik zal me tussen hen infiltreren en de hun geheimen zullen spoedig in jouw oor gefluisterd worden,’ sprak ze op een onheilspellendere toon. Ze keek hem aan zonder te knipperen. Naevia neigde erna op zich te verwijderen van de plek waar ze nu stond, zich naar veiligere gronden te verplaatsen. Maar dat zou zwak zijn, hoe aanlokkelijk de velden achter de witte reu voor haar ook leken. Nee, haar gezichtsveld zou versmald worden naar het lichaam van Ace, niets anders was belangrijk in deze penibele situatie.
‘Ik weet dat jij denkt dat het gemakkelijker is om je vijanden met manschap en brute kracht te verslaan. Maar stel voor hoeveel bloed en moeite gespaard zou kunnen worden, door enkele eenvoudige listen.’ Haar stem vertoonde geen bibbering, geen onhelder kraakje.
Op een of andere manier voelde ze de drang om zich te bewijzen tegenover deze wolf. Iemand die ze amper kende. Normaal gaf ze geen waarde aan roedelleiders. Ze verwijderde zich wijselijk uit vijandig territorium en reisde naar een horizon verder. Ace was anders. Het irriteerde haar. Hij zou haar nog in complotten kunnen sturen waar ze geen behoefte aan had. Al had gevaar altijd aan haar hielen gelikt en ze genoot ervan om ermee te dansen. Ace zou haar nieuwe uitdaging kunnen zijn.