I don't make stupid mistakes, only very clever ones. / Aethan

Naevia keek gebiologeerd hoe de witte reu het water naar binnen werkte. Net als haar was hij vast bijna omgekomen van de dorst.  Toen hij haar in het oog kreeg, leek hij echter niet meer zo tevreden. Naevia werkte een geamuseerde grijns op haar gezicht. Op een of andere manier leken alle reuen in dit gebied haar niet zo geweldig te vinden. Ze was toch niet zó afzichtelijk.
De reu beaamde dat het inderdaad een vreemde plek was om een andere wolf te ontmoeten. Al had Naevia het nog vreemder gevonden als ze elkaar waren getroffen midden op de dorre vlakte. Zo'n bron van water, dat was logischer dat het andere wolven aantrok. Maar alsnog snapte ze niet dat een wolf ook maar een poot in dit gebied wilde zetten. Het was haar ook een raadsel dat ze hier was gekomen.
Een beetje gezelschap was inderdaad misschien wel goed. Wel op een eenzame plek als deze. Ze kantelde haar hoofd en besloot de afstand tussen hun te verkleinen. In een verende tred liep ze op het poeltje heen en verkleinde de afstand tussen haar en de witte wolf met een meter, voordat ze naast hem op haar achterwerk viel.
‘Ja, nu we hier toch zijn beland kunnen we er maar beter het beste van maken,’ stemde ze in met een licht verveelde stem. Het was Naevia wel opgevallen dat zijn lippen hadden bewogen, maar ze niets kon verstaan. Ze vroeg er maar niet na, straks zou dat zijn humeur nog verder laten zakken. ‘Ik ben Naevia, en jij mag wezen?’ vroeg ze dan maar. Ze wist niet hoe ze anders het gesprek op gang moest laten komen. Ze kantelde haar kop en keek onderzoekend naar de reu. Haar bleekgele ogen probeerde de zijne te vinden. Nu pas viel op dat hij er nog best jeugdig uit zag en zeker een jaar jonger was dan zij.

Het humeur van Aethan leek langzamerhand iets omhoog te klimmen. Naevia trok haar mondhoeken omhoog en kon het niet tegen houden om met hem mee te gniffelen. Ze luisterde even naar zijn woorden en knikte instemmend. Ze blikte haar bleekgele ogen naar Aethan.
‘Dit is inderdaad geen plaats voor wolven,’ zei ze. Wie wilde híér nou leven?
‘Maar ik hou ook niet van sneeuw. Geef mij maar bossen en bergen, daar voel ik me op mijn plaats,’  zei ze, meteen verlangend naar de schaduw die de bomen haar konden bieden en de grotten waarin ze kon schuilen. De kleine bergriviertjes die hoog aan de oppervlakte ontsprongen. Was dat echt teveel gevraagd?
Naevia vond zijn plan wel handig om nog een beetje van het zanderige, warme water naar binnen te brengen voordat ze weer verder zouden reizen. Ze trok een walgende kop hoe meer ze naar binnen werkte. Dit was weer genoeg om vandaag van te kunnen leven. Ze keek de witte reu aan die de tocht al had begonnen en ze zette langzaam de achtervolging in. Zodra ze naast hem liep, keek ze hem weer aan.
‘Eigenlijk zouden we deze situatie moeten gebruiken om elkaar beter te leren kennen, vind je niet? Veel meer dan praten in deze vergetelheid kunnen we ook niet,’ grinnikte ze een beetje bitter. Hoe langer ze hier was, hoe meer ze het gebied begon te haten. Maar misschien kon ze met een soortgenoot de hitte toch wat beter verdragen. ‘Ik begin wel,’ zei ze resoluut. Hmm, weetjes over zichzelf, dat wist ze zo snel nog niet. ‘Mijn naam is dus Naevia, wat eigenlijk betekent "levend", best wel ironisch al ik zal sterven eigenlijk,’ voegde ze eraan toe. ‘Ik heb al vier lentes zien komen en gaan en heb mijn hele leven als solitaire wolf geleefd, sinds ik mijn ouders heb verlaten,’ zei ze op een kalme toon. Het was wel waar, Naevia had altijd alleen geleefd en nog nooit echt grote problemen tegen gekomen. Soms was ze per ongeluk op het territorium van een roedel gekomen. Niet dat ze daar ooit met serieuze verwondingen uit kwam.
‘Nu jij,’ opperde ze, haar ogen weer die van hem kruisend.

Zodra het tweetal hun opmars richting mocht ze ook weten waarheen maakten, sprak hij over zijn gebiedsvoorkeur. Ze blikte naar zijn ogen en luisterde aandachtig (want wat was er ook anders te doen in dit gehucht) naar zijn woorden. Ze grinnikte en knikte instemmend. ‘Ik snap wat je bedoeld Aethan, ik meng veel gemakkelijker in bossen en bergen dan jij,’ zei ze met een rustige stem. ‘Maar hell no dat je mij in een sneeuwvlakte krijgt. Ik heb een hekel aan sneeuw,’ zei ze met een bittere stem. Ze rilde al bijna bij de aanraking van sneeuw. Het was veel te koud voor haar. En te nat zodra het in je vacht smolt. Ze schudde haar kop. Huiveringwekkend gewoon. ‘Maar ik zou nu wel een moord willen doen voor een fris, helder meer,’ zei ze verlangend met een chagrijnig blik naar de ondergrond gericht. Oranje zand waar je maar keek.
Zodra Aethan over zichzelf begon te praten, stonden haar oren op scherp. Hij probeerde net als haar de betekenis van zijn naam te vertellen. Krachtig. Ze was nog niet zeker of dat bij hem paste. Verdere loop van hun "relatie" zou dat nog wel laten blijken. Hij vertelde dat hij jong was (zoals ze al had gedacht) en de helft minder levenservaring al haar had. Ze knikte naar hem. Basiskennis zat er weer op.
Opeens vroeg hij haar wat. Ze keerde haar kop naar hem toe en knikte. Hij vertelde ook dat hij niets van het gebied wist, noch hoe hij hier gekomen was. Ze knikte naar de wolf. ‘Hetzelfde hier. Ik weet enkel van een ontmoeting dat het gebied Tera heet, maar meer heeft hij niet los gelaten,’ sprak ze over de ontmoeting enkele dagen geleden met een reu. ‘Maar hoe ik hier ben gekomen weet ik ook niet meer. Het is alsof ik een nacht ging slapen en wakker werd in een ander gebied. Vreemd,’ zei ze met haar ogen weer voor zich uit starend. ‘Maar inmiddels begin ik te hopen dat ik hier nooit ben gekomen, het is een strontgebied,’ mopperde ze opnieuw over de puinzooi waar ze nu waren. Ze keek weer naar de witte reu. Nou ja, de puinzooi werd iets verzacht door het bijzijn van een lotgenoot.

Naevia likte eens langs haar lippen. Niet dat het hielp om de smaak van zand uit haar mond te krijgen, integendeel, het werd erger. Maar de gedachte aan vers water om de smaak ik haar mond te veranderen, deed haar watertanden. Ze keek weer naar Aethan toen hij sprak dat hij liever maar niet vermoord zou worden. Ze grinnikte en wist het voor elkaar te krijgen om een vrolijke grijns op haar gezicht te werken.
‘Oh nee, waarom zou ik zo'n lotgenoot van de wereld willen helpen. Het lijkt wel voorbestemd dat we elkaar moesten ontmoeten,’ grapte ze. Het was wel heel toevallig om een nieuweling in dit hol te vinden. Nou, misschien ook weer niet, want geen enkele bekende van dit land zou vrijwillig dit gebied binnen wandelen. Wie wilde dit hete zand nou de hele dag onder zijn poten voelen branden?
Naevia spitste haar oren op het moment dat Aethan belangrijke informatie zou verkondigen. Ze keek de reu aan hoe hij zijn ontmoeting met een andere wolf beschreef. Hij beschreef de Paramount. Ze kantelde haar kop bij de bekende roedelnaam. Ze had Ace persoonlijk ontmoet niet lang geleden. Ze werkte een vrolijke grijns op haar gezicht. ‘Oh, Paramount,’ zei ze een beetje met spot in haar toon. Ze keek weer voor zich uit en het beeld van de witte wolf vormde zich weer op haar netvlies. Ace was imposant geweest, maar niet per se gevaarlijk. In haar mening. ‘Ik heb de leider niet lang geleden ontmoet. Maak je maar geen zorgen, hij stelt niet heel veel voor.’ Ze keek de witte wolf aan en keek onderzoekend naar zijn blauwe ogen. ‘Hij vertelde echter niet over de "Wind Rushers". Zeker interessant om te weten dat er nog een roedel is,’ zei ze, half tegen de reu en half tegen zichzelf. Dat was zeker interessant. ‘Niet dat ik een roedeldier ben. Ik haat de drama,’ zei ze de waarheid. Op een of andere manier was er in een roedel altijd drama. Of tussen twee roedels die te dicht bij elkaar leefden. Problemen kwamen erop af als motten op een vlam. Het beloofde heibel, iets waar ze liever met een grote boog omheen liep.
Zodra hij het over takken had keek ze verbaasd naar de witte reu. ‘Takken? Wat is er gevaarlijk aan takken?’ sprak ze schamper. Beren, oké. Vreemdelingen, niet dat ze die niet aan kon. Fucking takken?! ‘Er zat vast een steekje los bij de beste reu, neem ik aan?’ vroeg ze aan Aethan met een sprankeling van interesse. Waarom takken? Hij had kennelijk een slechte ervaring gehad met takken? Een trauma ofzo. Lachend schudde ze haar hoofd en keek weer voor zich, hopend dat er spoedig bomen, of tenminste gras, op de horizon zou ontstaan.