Road to hell

Aantal berichten : 68 IC berichten : 18

You either die a hero or live long enough to see yourself become the villain

"Ga gewoon weg!" Hij gromde nog een keer naar de wolf die een deel van zijn prooi had willenstelen maar hield zich verder in en draaide zich lastig om. Zijn prooi was veilig op geraakt zonder dat dat stomme best er mee van had gestolen. Yagami keek naar de Oakshore Falls en kroop via de rotsen omhoog om uitzicht te krijgen over de hele boel. Hij liet zich neer vallen aan de rand van de waterval en keek naar onder. Het was hoger dan dat hij verwacht had en hij krabbelde dus meteen een beetje achteruit, al liggend. Hij kneep zijn ogen samen en zuchtte diep. Waarom waren sommige andere wolven zo achterlijk? Een ander zijn prooi proberen te steken was gewoonweg een teken van hopeloosheid. Hij zou nooit iemand zijn eten proberen te stelen. Daar was hij veel te trots voor. De witte reu stond terug op en liep weer naar onder toe. Hij liep langs de rand van het kleine meertje af dat onder de waterval gevormd was en hield toen even stil. Hij voelde zich weer duizelig. Zijn ogen bleven gesloten toen hij het meertje in viel. Hij wist niet hoe lang hij er lag maar zijn vacht was stilaan doorweekt aan het worden.

OOC: Naevia, hoop dat je er wat mee kan c:

thank you Sarah of Kickstart!

Onderwerp: Re: Road to hell wo mei 20, 2015 8:56 pm

Naevia's bleekgele ogen waren gericht op een witte wolf. Hij leek wispelturig, ze had hem namelijk net stilletjes achtervolgd de trip de watervallen op, waarop hij vervolgens weer doodleuk naar beneden wilde. Ja, nú was de lol er wel weer vanaf. Ze zag hem afdalen en bleef hem even nastaren. Hij leek best wel geïrriteerd zonet, maar nu leek hij zijn rust weer te hebben gevonden. Wat boeide het ook eigenlijk, ze ging nou echt niet weer die hele afdaling maken.
Plotseling gebeurde er iets vreemds. De witte wolf dook gewoon het water in. Ze vernauwde haar ogen om het beeld proberen te verscherpen. Helaas had het geen zin. ‘What the..?’ mompelde ze verbaasd toen ze zag dat het lichaam in het water bleef liggen. Ze had twee keuzes: gaan kijken waarom hij dat deed of gewoon weglopen. Haar nieuwsgierigheid werd echter te groot en ze maakte snel de afdaling naar het meer.
Toen ze aan was gekomen lag hij nog steeds in het water. Ze maakte nu eindelijk vaart en rende naar de oever toe, dit kon niet gezond zijn. Ze bleef even enkele minuten bij het lichaam staan en zag dat het nog ademde. Haar ogen verwijdden zich geschrokken en ze stormde het water in en greep in een reflex zijn nekvel. ‘Wat doe je, stomme idioot?!’ schreeuwde ze geschokt in zijn gezicht toen ze hem op de kant had gelegd. Waarom zou hij in het water gaan liggen om gewoon te gaan verdrinken, hij leek namelijk niet bij zinnen te zijn. Ze gaf hem enkele keren achter elkaar een duw met haar voorpoot tegen zijn flank. ‘Wakker worden, sukkel!’ schreeuwde ze, terwijl ze controleerde of zijn flanken nog wel op en neer gingen.

notes: x

Aantal berichten : 68 IC berichten : 18

You either die a hero or live long enough to see yourself become the villain

Wat was er gebeurd? Hij dreef in het duister, hij zag absoluut niets. Hij voelde wel dat hij nat was, koude vloeistof was te voelen op zijn huid. ‘Wat doe je, stomme idioot?!’ hoorde hij maar hij schonk er geen aandacht aan. Het duister begon toch stilletjes weg te trekken en de realiteit kwam weer boven drijven. Het koude water was verdwenen. Het had haast gevoeld zoals geboren worden. Maar toch net anders. Hij knipperde met zijn ogen toen hij een belediging naar zijn hoofd geworpen hoorde. ‘Wakker worden, sukkel!’ schreeuwde de stem. Ook voelde hij gepor in zijn flank. Er was iets mis, dat was nu wel duidelijk. De witte reu keek lichtjes op naar de wolvin die bij hem stond. Wat deed zij hier en waarom schold ze hem uit? Hij sloot zijn ogen terug een seconde voor hij met veel moeite rechtkroop. Hij deed een paar passen weg en schudde zijn drijfnatte vacht uit. Wat had hij nu weer gedaan? Ohja, dat had zij hem ook gevraagd. "Huh, ehm", mompelde hij en schudde zijn kop hevig om terug helder te denken. Zijn hoofd leek vol watten te zitten. "Ik heb geen idee wat ik zonet gedaan heb of wat er gebeurd is," begon Yagami zacht, "Maar ik heb het gevoel dat je me geholpen hebt dus bedankt." Hij boog zijn witte kop even. Had ze zijn leven gered of had hij zonder haar hulp zichzelf kunnen redden? Waarschijnlijk zou hij het nooit weten. Hij herrinerde zich enkel dat hij aan de rand van de waterval stond en het volgende dat hij wist is dat hij op de oever stond. "Ik ben toch niet van de waterval af gesprongen, hé?" vroeg hij geschrokken terwijl hij zijn blik van de waterval naar de teef liet glijden. "Nee, dat kan niet want ik heb niets gebroken", mompelde hij bij zichzelf. Hij voelde zich weer draaierig worden en ging zitten. "Pfoe!" zuchte hij. Dat was weer een speciaal gebeuren. Yagami had niet het idee dat hij zichzelf iets aangedaan had. Maar deze wolvin had hem toch niet proberen te vermoorden en zich toen schuldig gevoeld dus hielp ze hem maar?! Hij keek haar schattend aan en hield zijn hoofd een beetje schuin. Misschien kon zij uitleggen wat er gebeurd was.

thank you Sarah of Kickstart!

Onderwerp: Re: Road to hell do mei 21, 2015 9:04 pm

De witte reu leek helemaal in de war. Damn right you are. Naevia was gewoon licht in shock. Waarom zou de reu nou in het water gaan liggen, niet opstaan, en haar vervolgens met een domme blik aan te kijken alsof hij geen idee had wat hij had gedaan. Ja, dat maakte haar ook in de war.
Hij zei inderdaad dat hij geen idee had wat er was gebeurd en hij bedankte haar daadwerkelijk. Ze snoof eens luid. ‘Zonder mij was je gewoon verdronken, een bedankje is inderdaad op zijn plaats,’ gromde ze op een felle toon. Het randje van haar shock was er nog helemaal niet af. Nee, het bloed gierde door haar aderen en haar hart ging tekeer. Ze had hem gewoon niet in het water kunnen achterlaten. Snel wierp ze één angstige blik naar het water, waarna ze weer boos naar de reu keek.
Ze kantelde haar hoofd toen hij dacht dat hij van de waterval af had gesprongen en al snel die optie uitsloot. Hij leek wel heel erg opgelucht. ‘Nee, je ging gewoon met je kop in het water liggen en stond gewoon niet meer op,’ snauwde ze op dezelfde toon als eerst.
Naevia probeerde geforceerd alles weer op een rijtje te zetten. Ze ademde eens diep in, hield het een paar seconden vast, en liet het weer gaan. Ze keek de witte wolf voor het eerst eens onderzoekend aan, zonder de wazige shock die voor haar ogen scheen. ‘Verder alles oké?’ vroeg ze daarna op een compleet andere toon als eerst, bijna bezorgd.

notes: sorry beetje kort, hoop dat je er iets mee kunt!

Aantal berichten : 68 IC berichten : 18

You either die a hero or live long enough to see yourself become the villain

‘Zonder mij was je gewoon verdronken, een bedankje is inderdaad op zijn plaats,’ gromde ze. Het nekhaar van de reu ging meteen lichtjes overeind staan. Wel hallo, hij had haar toch ook bedankt, waarom deed ze zo grommerig? Misschien was ze net zo geschrokken als hem? Zo klonk het wel niet, dus Yagami was nog meer in de war. De bruinzwarte wolvin keek naar het water voor ze hem weer kwaad aankeek. ‘Nee, je ging gewoon met je kop in het water liggen en stond gewoon niet meer op.’ Ze klonk nog steeds hetzelfde als eerst. Gami fronste en sloeg met zijn staart. Ze moest kalmeren. Hij gromde nog net niet terug. Hij sloeg zijn oren neer naar zijn poten. "Sorry hoor", bromde hij, porberend om niet pissig te klinken. ‘Verder alles oké?’ Nu klonk ze weer normaal. Hij keek verbaasd op. 'Wat is het nu?' leken zijn ogen te vragen. "Ik heb geen idee", antwoorde hij. Was hij oké? Nee, helemaal niet, hij had net halfdood in het water gelegen. "Niet helemaal, ik lag daar halfdood te wezen." Hij sloeg weer met zijn staart. "Ik ben terug meer oké, denk ik. Nogmaals bedankt, als ik ooit wat terug kan doen zeg je het maar", zei hij en keek weer weg bij het laatste. Weer stond hij bij iemand in het krijt. Damn.

OOC: Zelfde hier :')

thank you Sarah of Kickstart!

Onderwerp: Re: Road to hell zo mei 24, 2015 9:59 pm

De witte reu verontschuldigde zich zelfs aan haar. Mooi, dat mocht ook wel. Hij had haar net de stuipen op het lijf gejaagd. Ze keek hem nog enkele momenten met een gerimpelde bovenlip aan, voordat ze zichzelf weer bij zinnen kreeg en het gesprek weer op een normale toon wist te krijgen.
Hij was wel degelijk in de war wat er zojuist was gebeurd. Misschien had hij wel helemaal niet door gehad dat hij daar langzaam aan het verdrinken was. Wat achteraf heel logisch was, waarom ging je anders gewoon in het water liggen. Drinken? Hij beaamde dat hij niet oké was (dah) maar wel weer bij zinnen was gekomen. En hij bood haar zelfs een dienst aan. Haar mondhoeken kropen omhoog en ze keek de witte reu geamuseerd aan. ‘Oh, ik bedenk nog wel eens wat. Die hou je tegoed,’ zei ze op een lichtelijk speelse toon. Ze wilde zich bijna omdraaien en zo snel mogelijk weglopen van dit vreemde geval, totdat er iets door haar hoofd spookte. ‘Hoe heet je? Ik moet wel de naam weten van degene die mij nog iets verontschuldigd is,’ zei ze op een plagende toon. De stress van enkele momenten geleden, leek als sneeuw voor de zon te zijn gesmolten. ‘Ik ben Naevia, knoop de naam van je redder maar goed in je oren,’ zei ze op dezelfde toon en knipoogde naar de reu.

notes: sorry voor laatheid en slechtheid D: