Beautiful death / Shula

Doodstil keek Shula naar het naar beneden stortende water, vanaf een vrij veilige afstand. Ze zou in elk geval niet bij één domme beweging naar beneden pleuren, maar dat was dan ook voornamelijk omdat het snelstromende water haar echt bang maakte. Ze lag naast het water op een steen, genietend van de zon. De steen was verwarmd door de zon, maar de spetters water die vrij vaak op de steen kwamen, koelden het soms wel wat af. De teef vond het hier prima. Af en toe was er wat getetter van vogels te horen en hoewel ze het normaal verschrikkelijk vervelend kon vinden, was het zelfs wel wat ontspannend. Het stromende water, de zacht waaiende wind die de bladeren liet bewegen en en vogels samen waren ontspannende geluid voor Shula. Ze kon weer haar gedachten op een rijtje zetten en kort haar ogen sluiten, zonder dat er een wolf was die alles weer onderbrak. Tenminste, dat hoopte ze. Een gaap verliet haar bek, ze sloot een seconde haar ogen en liet alle geluiden in het gebied door haar heen stromen. Alle geluiden werden in haar kop van elkaar gescheiden en herkend, op hun plaats gezet. Vogels, om precies te zijn Appelvink. Shula keek omhoog, de bomen in en zag inderdaad een paar Appelvinken, vrolijk zingend. Kort bekeek ze het schouwspel, vijf appelvinken, huppelend over een tak. Maar na een korte tijd vlogen ze weg. Een ontspannen zucht verliet de neus van Shula, waarna ze haar kop op haar poten legde.
Shula lag nu al een vrij lange tijd op de steen. Hongergevoel begon te knagen in de buik van de teef, welke zich nu overeind hees. Ze voelde zich wat stijf, wat logisch was als je een lange tijd in dezelfde positie lag. Shula kon dat ook niet ontkennen dat ze waarschijnlijk toch weggezakt was en geslapen had. Maar nu zou ze wat te eten zoeken. Zodra Shula stond, schudde ze haar vacht rustig uit. Ze strekte zich uit, duidelijk haar tijd nemend. Ze had alle tijd, vond ze zelf, dus waarom zou ze niet haar tijd nemen? Ze had geen verplichtingen, zoals jagen voor een pack. Toen Shula uitgebreid haar spieren losgemaakt had, haar vacht weer een beetje gefatsoeneerd had en weer wakker geworden was, sprong ze van de steen af. Haar poten raakten het groene gras. Het was wat vochtig door het spetterende water van de waterval, wat het wat gladder maakte. Shula liep met voorzichtige stappen naar de oever en besloot wat water te drinken. Het water was koel en fris. Na enkele grote slokken te hebben genomen, besloot Shula toch echt wat te gaan jagen. Ze strekte zich nog een keer uit. Ze duwde haar neus de lucht in. Er was veel te ruiken. Een vage wolvengeur, vogels, muizen, waterratten.. De teef keek bij het ruiken van een wolf meteen strak om zich heen. Haar blik werd iets harder. En algauw zag ze inderdaad een wolf. Strak keek ze deze aan. Ze wist niet of het slimmer was om er vandoor te gaan of dat het slimmer was als ze eindelijk een keer ging socialiseren. Het was namelijk wel zo dat ze echt al lang geen andere wolven gezien had. Daarom besloot ze het laatste. Ze knikte naar de wolf als begroeting, maar bleef op afstand. Misschien had de wolf wel helemaal geen behoeften aan een ander, zoals zij ook erg vaak.

Shula keek naar de wolf, welke ook zijn ogen op haar richtte. Haar staart bewoog een beetje trillend heen en weer, haar houding was vrij gespannen. Hierom ging ze ook zitten. Dan leek ze tenminste een stukje minder gespannen. Haar blik was echter nog gericht op de voor haar nu nog onbekende reu. Ze had al wat gehoord over verschillende wolven, hier in de Tera, en over twee roedels, maar ze zou een van de genoemde wolven nooit kunnen herkennen. Pas als ze een naam hoorde, kon ze de wolf misschien herkennen. Ze had weinig wolven gezien in levende lijven, ze had de meeste wolven proberen te vermijden, maar aangezien dat nu niet meer zou lukken, moest ze het beste er maar van maken. Toen klonk de stem van de reu. "Ik denk niet dat je op zoek was naar mij," klonk zijn luide stem. Kort keek ze opzij, nadenkend. Waarom zou ze naar hem opzoek zijn? Maar nee, ze was niet naar hem opzoek. "Nee, dat klopt," sprak ze op haar beurt luid, waarna ze opstond om iets dichterbij te zitten. Ze bleef wel een respectvolle afstand houden. Zelf vond ze het ook fijner als wolven op een afstandje bleven, dus deed de bruingrijze wolvin dat zelf ook. "Ik was net opzoek naar rust, nu wilde ik wat gaan jagen," legde ze uit, niet vijandig maar ook zeker niet heel vriendelijk en openhartig. Zo was Shula gewoon niet. "Jij was hier vast ook voor je rust, is het niet?" het was de meest logische reden. Je ging niet hierheen om jezelf van de waterval te storten of om te drinken. Dat deed je eerder bij een veiligere rivier.
Kort onderzocht Shula de reu, een eigenschap die ze altijd al bezat. Ze vertrouwde wolven gewoon niet op het eerste gezicht en aangezien zijzelf ook haar kracht weleens onderschat had en zo haar eigen zus in een afgrond duwde, wilde ze graag weten tegenover wie ze stond. Of deze reu een grote bedreiging voor haar kon zijn. En ja, dat kon hij zeker zijn. De reu was sowieso vele malen sterker dan haar. Toen Shula de reu goed in zich opgenomen had, besloot ze zichzelf voor te stellen. "Shula, en wie heb ik tegenover me?"

De woorden die de reu uitsprak, liet er kort voor zorgen dat haar wenkbrauw omhoog ging. Aha.. "Niet echt. Het bulderende geluid, de angstige kreten en de eeuwig loerende dreigen zorgen niet bepaald voor een gevoel van vrede bij mij." Shula wist niet goed wat ze ermee moest, maar blijkbaar had hij een heel andere gedachte bij deze waterval. Misschien was hij negatief ingesteld of zo. Kon allemaal. "Ja, zo kan je het ook bekijken," sprak ze daarom ook ietwat koeltjes. Ze wendde haar kop wat opzij, maar zorgde ervoor dat ze hem nog net in haar ooghoek kon zien. Haar blauwe, kalme ogen keken onderzoekend naar de waterval, maar wist het gevoel wat hij had bij de waterval niet te pakken te krijgen. Voor haar was het een plek waar ze kon ontspannen. Grappig, hoe iedereen een ander gevoel kon hebben op dezelfde plek.
Toen ze zichzelf had voorgesteld, deed hij dat ook. Toen de teef een naam te horen kreeg, gingen haar ogen toch een stukje meer open en bewogen haar oren kort. Toen hij het nog iets duidelijker maakte, met de woorden Emperor van Paramount, keek ze hem strak aan. Haar houding werd een stukje gespannener, maar ze bleef op haar plek. Ah, natuurlijk. Ze zat tegenover de gevreesde Ace, een reu welke bekend stond om zijn niet zo lieve karakter. Kort bleef ze stil, tot ze de juiste woorden gevonden had. "Ik heb van je naam gehoord," klonk het. Onbewust bleef ze hem strak aankijken. "Wat.. interessant om dan nu levend voor je te zitten," waren dit de juiste woorden? Het was niet respectloos, gemeen of sarcastisch bedoeld, dus ze had vast geen fout gemaakt. Misschien had ze het 'levend' weg moeten laten. Naja. Dan moest hij het maar niet verkeerd opvatten. Shula was sowieso soms iets te gestrest, als het ging om verkeerd woordgebruik. Ze was nooit geweldig met woorden, dus misschien maakte ze zich wel overmatig veel zorgen.  
"Waar kom je vandaan, Shula? En wat doe je hier?" waren zijn volgende woorden. "Ik kom  gewoon uit dit gebied, ben hier al mijn hele leven," beantwoordde ze zijn vraag vrijwel meteen. "En ik denk dat ik wel een beetje hetzelfde doe als de gemiddelde wolf, overleven," beantwoordde ze zijn volgende vraag hierna. Tja, ze kan haar levensstijl niet echt leven noemen. En zo een interessant leven had ze niet. Hierna bewoog ze haar snuit een klein stukje naar de grond, hem nog beter aankijkend. "En, wat ben jij van plan in dit gebied te doen?" Ze had wel wat gehoord, maar wist niet zeker of alles daarvan klopte. En ze wilde liever niet uitgaan van roddels.