Research / Ansem

Allesziende ogen speurden brutaal de omgeving af. Geen steentje of takje werd over het hoofd gezien. Geuren werden met een zwarte snoet geïnspecteerd, gecategoriseerd en opgeslagen. Hoogte van de bomen, de inhoud van de bodem, de substantie van het water... Niets ontging deze wolf. Voor je je afvraagt waarom deze neuroot hier zijn omgeving aan het uitpluizen is, moet je weten wie die neuroot is. Pas daarna mag je hem vierkant uitlachen. Maar Ace zag dit niet als een grap. Ace was bloedserieus. Nu de aanmeldingen voor zijn groep op gang kwamen, had hij een eerste doel nodig. Hij zou zijn volgelingen niet lang laten wachten. Binnenkort zouden ze hun territorium vergroten, en het was aan hem om het juiste gebied ervoor uit te kiezen. Hoewel de Blackedge Creek niet ideaal lag ten opzichte van het basiskamp - wat zich aan de andere kant van Tera bevond - was de plek er niet minder aantrekkelijk om. De altijd voelbare dreiging van het onbekende maakten het tot een ongure bedoening. Precies wat Paramount nodig had. Natuurlijk zouden ze voor een dichtbevolkt gebied kunnen gaan, maar Ace was realistisch en wist waar de grenzen van zijn nog kleine vriendengroep lagen. Daarbij, in terreinen zoals deze was de kans groot potentiële leden tegen te komen. Goed. Voor de witte reu zijn wilde plannen waar kon maken, moest de belangrijke stap van het goedkeuren van het toekomstige territorium worden voltooid.

Door zijn manier van het opnemen van de omgeving, kreeg Ace al snel een verse geur binnen. Nieuwsgierig keek hij om zich heen. Wie was de drager ervan? Het duurde niet lang voor de desbetreffende wolf tevoorschijn kwam. Net zoals hij bij de rest van het gebied had gedaan, nam Ace de onbekende compleet in zich op. Hij negeerde de onvriendelijke toon waarop werd gesproken - Ace was tenslotte een hoop gewend. Hij focuste zich liever op het vervaarlijke uiterlijk - geez, deze wolf zou perfect bij zijn groep passen. Pas nadat hij zijn onderzoek had afgerond, keek hij de zwarte wolf in zijn ogen. "Nee hoor," bromde Ace. Hij behield zijn afstand met deze onvoorspelbaar uitziende wolf, maar was niet bang voor hem. De twee zouden aan elkaar gewaagd zijn, dat wist hij zeker. "Heb jij iets nodig, aangezien je me zomaar aanspreekt?"

Ace' humeur veranderde van vrijblijvende tolerantie in weerzinwekkende afschuw real fucking quick. De woorden die op magische wijze een stel snauwende zinnen hadden gevormd, zorgden zowaar voor een blinde waas voor Ace' ogen. Ah, de vreemdeling had zonder moeite zijn gevoelige snaar geraakt. "Eerlijk gezegd wel. Als roedelleider schijn ik veel mistroostige gevallen als jij aan te trekken. Mijn taak is hen de hulp te bieden die ze nodig hebben. Dit heeft niets te maken met het hoog in mijn bol hebben, het is simpelweg iets wat de natuur mij heeft geschonken en ik zal hier gebruik van maken." Top, dit zou uitdraaien in een wedstrijdje 'wie-heeft-de-meest-snedige-uitspraken'. De witte wolf moest een aantal keren diep adem halen om het opgefokte gevoel te laten zakken. Dit liep duidelijk niet uit op een spontane werving van een nieuw lid. Ace wilde niets met dit gevatte beest te maken hebben.  

Een automatische reactie op het denigrerende gelach van de bruin-witte wolf was dat Ace zijn kop schuin hield en een vragende blik stuurde. Zijn ogen knepen naarmate het geblabla omg het is een woord vorderde steeds verder samen tot de spiertjes in zijn kijkers pijnlijk begonnen te prikken door de inspanning. "Ik zal blijkbaar toch iets van autoriteit uitstralen," pufte hij, niet in staat de verbazing en irritatie in zijn stem te verbergen. Wat was het probleem van die wolf? Was het moeilijk voor hem te geloven dat wolven in Ace geloofden, of was het een kwestie van pure jaloezie? De witte reu wist dat iedereen wel eens de leiding had over anderen, om macht uit te oefenen op onschuldige zielen. "Zonde dat je je zo negatief opstelt. Mijn bolle kop had je bijna gemogen en uitgenodigd voor een goed gesprek over wat een wolf als jij zou kunnen bereiken. En dat was enkel op uiterlijke analyse." Oké, op deze manier was het gesprek uit te houden voor Ace.  

De bruine wolf had zijn eigen mening over Ace' uitspraak. Er zou geen 'bijna gemogen' bestaan. Ach, wat wist deze simpele ziel ervan? Afgaande op de manier waarop op hem werd gereageerd, had deze wolf een hekel aan iedereen. Natuurlijk zou hij alles zwart-wit zien, met een sterke neiging naar zwart. Ace besloot de domoor in zijn waan te laten en luisterde gespannen naar wat er verder uit de bek rolde. "Ik wil je ego niet voeden, maar je ziet eruit als iemand die anderen goed kan intimideren." De witte reu moest dat eerlijk toegeven en had vrij weinig zin een gevatte opmerking terug te sturen. Daarbij leek de onbekende er duidelijk plezier in te hebben een zo goed mogelijke reactie in elkaar te flansen om een vage reden. Het woord 'hinderlijk' vatte het dier prima samen. "Paramount staat inderdaad onder mijn leiding. Wij staan boven de andere wezens en zullen onze macht laten zien door gebied voor gebied in handen te krijgen - door middel van bangmakerij of klauw of tand ligt aan de gedupeerden zelf." Normaal zou hij zijn praatje over de groep een stuk uitgebreider maken, maar hij wist dat hoe meer hij zou vertellen, hoe meer stomme opmerkingen zouden worden gemaakt. 'Voorspelbaar' misstond de ander ook niet. Ace wenste dat hij zich niet zo snel op zijn zenuwen liet werken door zulke gevallen. Echter trapte hij elke keer weer in de val.

Stiekem walgde Ace ervan hoe de gedachten van de vreemdeling in elkaar zaten. Naast zwart-wit leek het zo vol van zichzelf, dat hij het waagde 'correct' te antwoorden op Ace' opmerking. Jezus, waarom verdeed hij dan zijn tijd door te vertellen waar zijn roedel voor stond? Dit beest zou koppig op z'n eentje blijven om zijn dagen te slijten met het ergeren van anderen. Het is maar wat je leuk vindt. Net op het moment dat Ace besloot dat het gesprek was afgelopen - de reu had namelijk niet direct gereageerd op de uitleg die hem was gegeven over Paramount - spitsten zijn oren zich bij het horen van de drie woorden. Het had bijna oprecht geklonken, maar hij wist ondertussen maar al te goed dat de wolf die optie niet bezat. Het feit dat het geen sarcastische toon had, zorgde dat Ace even van zijn stuk was gebracht. Hij was nog niet hersteld, of de wolf kwam met een tweede, onverwachtse bekentenis. Zijn naam. Goed, hoewel het niet vreemd was dat tussen twee onbekende wolven op een gegeven moment namen werden uitgewisseld, maar het was niet iets wat erg gepast leek op dit ogenblik. Er was duidelijk spanning tussen de zielen. Ace wist niet zo goed waar de valkuil precies lag. Maar goed, Ansem dus. Het voelde alsof de witte wolf nu 1-0 voorstond. Natuurlijk zou hij infantiel kunnen spelen en zijn naam verborgen houden, enkel had hij geen zin in die strijd. "Ace. Het valt me tegen dat je mijn naam niet kent. Ik vrees dat het hoog tijd wordt dat Blackedge Creek onderdeel van het territorium van Paramount wordt." Hij keek de bruine reu uitdagend aan. Hij was niet zeker dat dit zijn werkelijke leefgebied was, of dat hij simpelweg overal heen trok. Het was in ieder geval zijn bedoeling de reu een laatste keertje tegen te werken (oh god ja, hij kon inderdaad af en toe net zo vervelend zijn als Ansem) voor hij door zou gaan met zijn inspectie.

Ansem claimde nog nooit van de roedelleider gehoord te hebben. Zijn probleem. Had ie hier maar niet als een kluizenaar moeten wonen. Hij had verteld dat hij de afgelopen twee dagen niemand was tegengekomen, maar Ace wist niet of dit betrouwbare informatie was. De wolf had hem het nou eenmaal zeer moeilijk gemaakt aan het begin van hun ontmoeting. Aan de ene kant kon het betekenen dat hij hier inderdaad een geïsoleerd leven leidde. Andersom kon het ook zijn dat Ace' tweede theorie van toepassing was, dus dat Ansem enkel aan het trekken was. "Het gaat om het principe. Je pikt een gebied niet in je eentje in, je doet dit met veel machtsvertoon," merkte hij op. Het gesprek nam een nóg vreemdere draai toen er een aanbod werd geopperd. Ansem meende Paramount - of Ace, zonder de hele meute erbij - te kunnen helpen. Natuurlijk had hij niet gezegd dat hij daadwerkelijk zou willen helpen, aangezien het duidelijk was dat dit hiervoor opnieuw niet de gepaste situatie was. Tenminste, zo analyseerde Ace het. "Ik betwijfel of je een goed lid zou zijn - op je aanblik na dan." Hij liet de redenen voor zijn beschuldiging in de lucht hangen. "En een aanbod aannemen om samen te werken met een buitenstaander - mocht dit je volgende stap zijn - doen wij niet."

Ansem was het niet compleet eens met het feit dat Ace het belangrijk vond zijn gebieden met met veel autoriteit overnam. Hij zou het waarschijnlijk zonder veel vertoon doen. De roedelleider vond dit wel bij de reu passen, lekker anoniem en ongemerkt. Toch kon hij zich geen voorstelling maken van deze wolf en het uitbreiden van zijn leefgebied. Oftewel: beter kon hij zijn kop dichthouden over Ace' manieren van handelen.

Ook had de bruine reu het lef het vermogen van de roedelleider op het gebied van anderen beoordelen in twijfel te trekken. Het zou blijkbaar een groot gemis zijn nu Ansem geen mogelijkheid zou hebben tot de roedel toe te treden. "Wat valt er te missen?" vroeg Ace scherp, hopend dat de reu niet met het voor de hand liggende antwoord te komen waar de witte wolf zelf zojuist mee was gekomen.

Plots draaide Ansem het gesprek. Zijn woorden waren plagend. Ace kon hier zeer slecht tegen. Sarcasme was prima voor hem om tegen anderen te gebruiken, maar het moest niet andersom gebeuren. "Ik ga voor het vooraanzicht. Je kop is het lelijkst en derhalve het meest afschrikwekkend." Zodra hij dit had gezegd, bereidde hij zich voor op een nog venijniger antwoord. Dit zou een lang gesprek kunnen worden.