White lips. Pale face. Breathing in the snowflakes

Bij het horen van de krakende sneeuw onder haar poten voelde de witte wolvin zich steeds minder op haar gemak. Krakende sneeuw deed haar denken aan de winter, en die was gelukkig net voorbij. Bah, ze had een hekel aan winter. Al die kou en prooischaarste was alles behalve prettig. Gelukkig was dat nu voorbij, al deed deze plek haar daar wel aan denken.
Al snel merkte ze de aanwezigheid van een andere wolvin op. Van een afstandje was ze haast niet te zien en goed gecamoufleerd, maar zodra ze wat dichterbij kwam was de verschijning duidelijk te zien. Met een vriendelijke zwiep van haar staart trippelde ze naar de wolvin toe. Deze had zich gevestigd naast een klein riviertje. ''Goedemiddag,'' zei ze vriendelijk. Haar adem veranderde in kleine mistwolkjes die al snel wegdreven door de kleine bries die door de bergen woei.

Opgelucht vertraagde het bonsen van haar hart toen ze merkte dat de wolvin voor haar vriendelijk was en niet uit was op een gevecht. Zelf was ze totaal geen fan van geweld en dergelijke. "Wat brengt jou hier?" Begon de wolvin vriendelijk. Alloira ontmoette al snel de ijsblauwe ogen van de vreemdeling. ''Niet veel. Gewoon een wandeling, denk ik.'' Tja, wat bracht haar eigenlijk hier? Alloira reisde door heel Tera, maar waarom ze precies hierheen getrokken was, was een goede vraag. ''En jij?'' Voegde ze er haastig aan toe. Ze moest natuurlijk wel geïnteresseerd blijven. Dat was wel zo beleefd.

Alloira had haar mond alweer geopend om iets te zeggen toen de witte wolvin haar het zwijgen oplegde. Snel hield ze haar mond. Toen zag ze waar de vreemdeling haar focus op gelegd had. Een niest vermoedend konijn dat rustig zijn snoetje aan het wassen was. Normaal was Alloira meteen in de jachthouding gedoken, maar de vreemdeling had hem het eerst gezien. Haar jacht zou ze niet in de weg lopen. Na nog een blik te hebben uitgewisseld met de witte wolvin deed ze langzaam enkele passen naar achteren. Dit bleek achteraf geen slimme zet te zijn geweest. Voor ze het wist gleed een van haar achterpoten weg dankzij de gladde oever, en binnen een mum van tijd lag de teef in het ijskoude water. De stroom en diepte van de rivier waren sterker en dieper dan ze gedacht had. De kou maakte het er niet makkelijker op. Haar lichaam verlamde haast. Spartelend piepte ze om hulp, al wist ze dat het niet de taak was van de vreemdeling om te hulp te schieten.

Alloira was nooit een goede zwemmer geweest. Vroeger had ze een vreselijke angst voor water gehad. Nu was dat wel wat minder geworden, maar nogsteeds lag haar talent niet bij het zwemmen. Spartelend en paniekerig keek ze om zich heen. Ze wist nog maar net haar kop boven water te houden. Haar hart leek wel stil te staan toen ze dag dat de witte wolvin haar zomaar achterliet. Hoe kon je iemand in levensgevaar achterlaten zonder ook maar iets te doen. Gelukkig merkte ze al snel dat het een misverstand was, want de teef kwam al snel aan sprinten met een lange, splinterige stok tussen haar kaken geklemd. Met al haar kracht probeerde Alloira zich naar de stok te krijgen, maar dat ging niet erg soepel. Na een tijdje proberen wist ze het andere uiteinde van de stok tussen haar kaken te krijgen. Enkele splinters boorde zich in haar tandvlees, maar haar lichaam was te onderkoeld om dat te kunnen voelen. Hevig spartelde ze met haar achterpoten. De stok was vastgegrepen, maar hoe kwam ze nu weer aan de oever?

Na nog een tijdje gesparteld te hebben wist de witte teef haar uit het water te krijgen. Hijgend liet ze stok los en probeerde met haar tong de splinters uit haar tandvlees te verwijderen. Iets wat niet helemaal goed lukte. Ach, die zouden er vroeg of laat vanzelf wel uitvallen.
Al durfde bijna niet in de ogen van de wolvin te kijken. Dankzij haar was zij nu ook doorweekt. Ze zou vast boos zijn. Ze was dan ook verbaasd toen ze gelach naast zich hoorde. Haar mondhoeken krulde zich omhoog, en Al grinnikte met haar mee. Oké, het was ook best wel grappig. Het moest vooral een grappig gezicht zijn geweest voor wolven die gepasseerd waren, al was dat hopelijk niet het geval. ''Bedankt,'' zei ze tussen het lachen door terwijl ze de teef een warme blik schonk.

Asteria schreef:

In order to rise from his own ashes,
a phoenix first must burn

Gelukkig lachte de wolvin mee en ze hoopte dat dat betekende dat de witte wolf niet dacht dat ze gek was. "Geen probleem." Het lachen was over gegaan in hikken en haar borstkas begon pijn te doen. Het ijsklompje dat ze altijd bij vreemdelingen om haar hart had, begon langzaam te smelten. Had ze nu een... vriendin gemaakt? Werd je vriendinnen als je iemand het leven redde? "Ik ben Asteria." Haar stem was kalmer, maar klonk nog steeds een tikkeltje lacherig.

notes notes notes notes

Een kleine rilling schoot door haar lichaam. Haar pluizige, witte vacht was doorweekt en zat aan haar lichaam vastgeplakt. Zo werd het duidelijk dat ze kleiner was dan haar pluizige vacht liet lijken. Een glimlach verscheen op haar gelaat toen de nu niet meer vreemde wolvin zich voorstelde. ''Ik ben Alloria,'' antwoordde ze.

OKE IK HAD ECHT GEEN INSPIRATIE SORRY.