Hm, dit was niet zo eng. Zelfs in het donker niet. De sterren boven haar schenen prachtig, de maan verlichtte haar rode vacht. Dit was totaal niet eng, haar familieleden hadden haar bang gemaakt voor niks. Aura snoof even, waardoor een grote witte damp ontstond, dat uiteindelijk weer verdween. Aura richtte haar snuit weer richting de grond, die bezaait was met witte sneeuw, zoals meestal in dit gebied. "Zie je wel dat het niet eng was?" Aura draaide haar kop naar de sneeuwwitte wolf naast haar. Aura keek de wolf even rustig aan, waarna ze weer naar de ruïnes keek. "Weet je zeker dat het veilig is?" vroeg ze twijfelend aan Moon. "We komen er maar op één manier achter!" riep ze vrolijk terwijl ze de ruïnes inliep. "Hé wacht op mij!" riep Aura terwijl ze achter Moon aan rende. Maar eenmaal in de ruïnes was Moon verdwenen, waar was ze nou opeens? Aura keek rond, what the... "Moon?" riep Aura door de ruïnes. Niet grappig Moon.