Nog likkend aan zijn recente wonden liep Lyall door het bos. Ver weg hoorde hij het geluid van een waterval. Mooi drinken dat had hij nodig. al te lang liep hij rond te dwalen en wist niet wat te doen. Op 10 meter van de waterval af pikte hij een geur op van een andere wolf. Op zijn hoede liep hij verder naar het water toe. Daar zag hij een wolvin bijna de waterval af vallen. Zijn plan was om stil te blijven maar automatisch uit zorg maakte hij een waarschuwend geluidje. ‘Stomme wolf die je bent!’ dacht Lyall in zichzelf. ‘Als ze dit niet had gehoord dan was ze gewoon doof. Nouja ik wacht wel haar reactie af. Heel gevaarlijk ziet ze er niet uit.’

Lyall zag dat de wolvin opties zat te overwegen. De meest waarschijnlijke waren blijven of vluchten. Ze keek naar het bos achter haar en naar beneden de waterval in. Dat was toch niet echt wat door haar heenging, van de waterval afspringen dat zou je nooit overleven. Of nog erger kreupel worden dat werd dan een pijnlijke dood. Misschien moest hij laten zien dat hij niet perse ruzie zocht. En als ze toch besloot te vluchten kon hij haar altijd nog achterna gaan. Maar waarom zou ze vluchten zo gevaarlijk was hij toch ook niet. Hij keek is in het water voor hem en zag nu pas dat er een grote snee zat over zijn snuit heen. Ook begonnen een paar kale plukjes op te vallen. Hij besloot in alle rust maar eens zijn wonden te likken. Hij vond het nog niet nodig om te praten met de wolvin tegenover hem.

Lyall werd hoe langer de stilte duurde steeds nieuwsgieriger. Zo te zien zolang hij niks zou zeggen zou zij ook niks zeggen. Lyall sloop zacht dichterbij en zag een mooie rots waar hij maar op ging zitten. Hij was nog zon 3 meter verwijderd van de wolvin voor hem. Hij zag de angst in haar ogen en het eerste wat door hem heenging was: ‘wauw die heeft veel meegemaakt.’ Hij herkende die blik bij hemzelf want hij had ook redelijk wat meegemaakt. Hij maakte een soort brom geluid als teken dat hij niet opzoek was naar ruzie. Na nog een tijdje stilte en nog steeds geen van beide begon met praten opende hij het gesprek maar. ‘Wat doe je hier?’ gromde de gewonde wolf. Iets beters kon hij even niet bedenken. Hij hoopte dat zij misschien wat beter in communiceren was en nog wat te vertellen had. Het was nog vroeg in de nacht, dus genoeg tijd voor een praatje om daarna weer verder naar het noorden te trekken.

Hij hoorde de agressie toen de wolvin zei: ‘’lopen.’’ daarna ging ze meteen door met ‘’Hier is geen roedel gevestigd, net zoals dat er hier geen territorium is geclaimed. Oftewel; ik mag hier lopen." rustig gromde de wolf indringend om nog meer zelfverdediging te voorkomen. ‘Ik stelde een gewone vraag ik vroeg toch niet of je wou opkrassen?’ dit leek hem wel redelijk om te zeggen. Hij was totaal niet opzoek naar ruzie hij wou voor de verandering is een rustige nacht zonder vechten of bang zijn om achterhaalt te worden door de roedel die hem wou dood hebben. 'Jij hebt natuurlijk net zoveel recht om hier te lopen als ik.' Hij ging schijn rustig zitten om nu echt te laten zien dat hij niks wou doen. Misschien zou dat haar gedrag ook veranderen. Dacht hij. ‘Wat is je naam?’ Vroeg hij.

Hoorde hij dat nou goed? een wolf die grommen zag als iets slechts? Als antwoord op zijn laatste vraag kreeg hij als antwoord Aura. Nu pas keek ze hem aan. En hij zag iets in haar wat hem zei dat ze het liefst zou vluchten. Misschien dacht ze zelfs dat hij in een roedel hoorde. Hij kon het niet helpen en grinnikte even. Verkeerde timing straks ging ze nog denken dat hij lachte om haar naam. ‘Een wolf die grommen ziet als wat negatiefs.’ Zei Lyall luchtig. ‘dat ik dat nog eens zou meemaken. Niet dat het erg is hoor, ik begrijp de verwarring.’ Hij dacht even logisch na, als ze grommen niet gewend was zou ze waarschijnlijk niet in een roedel horen omdat dat daar de hele tijd gebeurt. anders zou er ondertussen ook wel iemand anders zijn gekomen. ‘Dus jij reist ook alleen?’ Waarschijnlijk zou ze straks naar zijn naam vragen maar dat kwam vanzelf wel.

Nog nooit gegromd?!? Als hij het kon had zijn bek nu opengehangen van verbazing. ‘’nee.’’ Na dat antwoord werd Lyall meteen achterdochtig en keek heel snel met zijn ooghoeken rond. Nee nu is er nog niks te zien. Alleen een vervelende uil in de grote boom links van hem. Ze begon een beetje zenuwachtig rond te kijken ze verwachte iemand die elk moment terug zou komen. Als ze in haar eentje was en ze had hem aangevallen had hij zich met gemak kunnen weren en 2 ook als hij niet gewond was maar. Nu hij zo toegetakeld was wist hij niet of hij 2 vurige wolvinnen aankon, hoe groot hij dan ook was. Om maar zo snel mogelijk een soort vrede te krijgen stelde hij zichzelf voor. ‘Mijn naam is Lyall.’ Niet dat het haar veel zou uitmaken waarschijnlijk, haar een beetje inschattende.

Lyall zag dat ze compleet gespannen stond. Als er iets achter haar zou opduiken zou ze meteen weg sprinten, bij wijze van spreken dan. Of misschien deed ze dat dan ook echt. Hij snapte niet waarom ze nog steeds zo gespannen was, hij had toch niks verkeerds gedaan? ‘Waarom ben je zo gespannen?’ De uil begon hem op zijn zenuwen te werken hij gaf een korte maar toch heel doordringende grom richting de boom. hij hoorde wat gefladder en daarna was de uil stil. Hij moest maar wachten op wat ze ging antwoorden op zijn vraag. Zo eng was hij toch ook weer niet. En hij had zich al klein gemaakt door te gaan liggen, hij kwam niet dreigend over. Waarom kon ze hem niet gewoon vertrouwen dat hij niks kwaads in de zin had.

Als andwoord op zijn vraag kreeg hij: ‘’Om dit soort redenen. Je jaagt die uil weg omdat jij er last van had. Ooit eraan gedacht dat ik het een fijn geluid vond? Nee omdat alle wolven alleen om zichzelf geven.’’ De enige reactie die hij hierop wou geven was. ‘’Nou dan komt het dus van 2 kanten, jij vond het fijn maar ik totaal niet en nu zeg je dus dat ik alleen aan mezelf denk? Nou dat gaat lekker dan.’’ Sloot hij zijn woorden af. ‘’Dus als ik niet naar je zin ben zul je me ook wegsturen, waarschijnlijk weg bevechten.’’ Ze bleef hem strak aankijken Lyall zat te denken wat hij daar op terug moest zeggen. ‘waaraan leidt je af dat ik je wil bevechten besloot hij maar te zeggen. Ik bedoel ik weet dat ik er uitzie of ik veel en graag vecht maar ik vecht nooit vrijwillig. Ik ben al m’n hele leven bedrogen en het zal in de toekomst ook niet veranderen. Daar komen deze wonden van. Oh en trouwens ik stuur nooit iemand weg omdat ikzelf altijd diegene ben die word weggestuurd. Zo hij had zijn punt duidelijk gemaakt. Nu eens kijken wat de ietwat andere wolvin te zeggen had hierop.

Man wat waren haar antwoorden irritant. Als ze ergens over begon zeggen dat de discussie zinloos is. En dan ook nog denken dat het hem iets kan schelen wat ze doet of ze vertrekt of niet. Hij zou er in ieder geval geen poot aan vuil maken om haar weg te jagen. ‘’Dat zijn jouw problemen niet de mijne.’’ Zei ze daarna heel droog. ‘Nee goh echt waar dat het mijn problemen zijn, als het niet mijn problemen zouden zijn zou ik nu tenminste gelukkig zijn maar ach wat boeit het jouw nou wat andere wolven meemaken. Jij hebt toch zon goed leven jij hoeft dit soort dingen niet mee te maken. wat jouw betreft die hele wereld stikken. Oh en trouwens volgens mij komt die vriend ook niet meer of als die er überhaupt al zou zijn. Dan zou hij of zij ik weet het niet al lang zijn terug gekomen.’ Zo hij had al zijn gedachtes luid op gesproken. Het zou waarschijnlijk toch niet helpen daar voelde ze zich te goed voor. Ergens voelde het ook niet goed om zo op haar tekeer te gaan omdat eigenlijk het enige wat hij in haar zag was eenzaamheid. Maar dat waren voor de verandering, niet zijn problemen.