Selfish machines

Met zijn oren gespits en een geonamuseerde uitdrukking op zijn gezicht liep de witte wolf door het bos. De angst om een beer tegen te komen was al sterk verminderd sinds de eerste keer dat hij hier voorbij kwam. Toch knaagde het ergens nog aan hem. Hij zette zijn poten zorgvuldig neer om niet neer te gaan vermits zijn evenwichtsgevoel een beetje raar deed sinds hij een klap tegen zijn hoofd gehad had. Yagami keek een paar keer op of om als hij een geluidje hoorde maar na een poos begon hij er geen aandacht meer aan te schenken. Hij zou moeten jagen maar zijn hoofd stond daar echt niet naar. Gami bleef plots stilstaan en draaide zich volledig om. Zijn neus had hem niet bedrogen, er stond een klein hert op zo'n vijfentwintig meter van hem vandaan. Jammer genoeg zag het hert hem ook dus de beslissing was snel gemaakt. De reu begon te rennen en concentreerde zich op het rennende dier om niet duizelig te worden. De afstand tussen hen werd aanzienlijk kleiner en met zijn achterpoten sprong hij naar zijn prooi toe. Het beest maakte een onverwachte draai naar rechts waardor de wolf op de grond terrecht kwam in plaats van op zijn prooi. Fantastisch. Met een grauw hees hij zichzelf weer op en staarde hij in de richting waarin het hert verdwenen was. Wel, dat was echt pech hebben. het witte beest vacht schudde zijn vacht even uit voor hij terug in de richting begon te lopen van waar hij zijn achtervolging begonnen was. Misschien zou hij geluk hebben en kwam hij nog een hert tegen. Maar diep vanbinnen wist hij dat dat waarschijnlijk niet ging gebeuren doordat de kans groot was dat hij de prooi die in de buurt zat weggejaagd had met zijn grom.

OOC: Voor Alloira c:

In zijn ooghoek zag hij een andere wolf op hem afkomen. Hij hield dus halt en draaide zijn kop opzij naar haar. ''Gaat het een beetje? Dat was een lelijke val'', zei ze. De reu haalde een beetje een schouder op en knikte. "Het gaat wel, ik heb al lelijkere vallen meegemaakt", antwoorde hij. Hij vernauwde zijn ogen even en probeerde in te schatten wat voor een soort wolf hij voor zich had. Ze had bezorgd geklonken dus geen reden om vijandig en kortaf te doen, toch? "Mijn denkvermogen was niet echt op peil, geloof ik", grimaste Gami. Hij had toch moeten weten dat het beest uit ging wijken zodra het een plaats vond waar dat mogenlijk was. Maar Yagami was weer dom geweest en was dat vergeten. Het gemakkelijkste was om de schuld ervan te steken op het feit dat hij nog niet zo lang wakker was en dat hij last had van zijn hoofd natuurlijk. "Het was te mooi om waard te zijn." Hij keek met een glimlach nog een keer in de richting waarin dat verdomde hert gevlucht was voor hij zich terug tot de teef richtte.

Toen hij zei dat zijn denkvermogen niet op peil was glimlachte de teef. ''Daar zal het vast niet aan liggen,'' zei ze erop. Hij haalde even zijn schouders op. Misschien had ze gelijk.
''Ik heb net een konijn gevangen, we kunnen die wel delen?'' Hij dacht even na. "Als jij je prooi wilt delen, dan graag", antwoorde hij met een lachje. Hij vond het wel vriendelijk dat ze dat aanbood, zelf zou hij nooit zo iets gedaan hebben. Hij hield liefst alles voor zichzelf. Maar als deze teef wou delen met hem wou dat ook zeggen dat hij zijn prooi ook ooit zou delen met haar. Hij was misschien egoïstisch maar hij had  wel een goed hart en hij zou bij haar in het krijt staan door het aanbod aan te nemen. "Ik ben Yagami, trouwens", stelde de witte wolf zichzelf voor.

''Tuurlijk wil ik die delen, ik heb tenslotte al gegeten'', zei de wolvin. Hij twijfelde even toen ze de prooi naar hem toe schoof en hij keek haar nog even vragend aan voor hij een hap nam van het konijn. Ergens leek het hem alsof het de enige prooi was die hij de laatste week gegeten had. Hij had al zo vaak konijn gegeten dat een hert of een lam hem ook wel eens zou smaken. ''Alloira, aangenaam!'' zei ze nu op haar beurt. "Insgelijks", antwoorde hij voor hij nog een hap nam en de prooi weer naar haar schoof. Hij wou niet alles nemen, dat zou onbeleefd zijn. "Ooit geef ik je een konijn terug", lachte hij. Dat was het principe van delen. Sharing is caring. Maar interesseerde het hem echt hoe het met andere ging? Hmm. Wat dan ook, beleefd zijn was nooit een slechte zaak, het maakte enkel vrienden en geen vijanden. Want hoe minder van die laatste hoe beter. "Dan heb ik nog geluk dat ik jou tegen het lijf loop. Of ja, dat jij mij zag sukkelen met een hert. Anders had ik geen eten gehad." Hij glimlachte naar haar.