Well well, look at me / open

Na een lange dag van rondtrekken, rondrennen en in rondjes lopen (zijn gevoel voor richting stond vandaag niet bepaald op scherp) bereikte Ace zijn rustplaats. Zijn poten sloften een beetje, ook al deed hij zijn best om niet te laten merken dat hij compleet uitgeput was - maar hé, met al die loodzware, krachtige spieren was het een wonder dat hij het überhaupt zo lang had volgehouden. De wolf hield zijn blik strak naar voren terwijl hij het helderblauwe water naderde. Het was redelijk druk aan het meer, dus wist Ace dat hij bekijks zou hebben. Een grijns onderdrukkend liep hij tot halverwege zijn poten het water in en stak zijn kop in het water om een flinke slok te nemen.

Niet ver van de plek waar Ace zijn dorst leste, was een wolf bezig met het vangen en vervolgens doden van zijn maaltje. De grijze wolf besloot dat hij eigenlijk ook wel honger had, en liep langzaam naar de jonge jager toe. "Knap gevangen, hoor," sprak hij op een toen die noch sarcastisch noch prijzend was. Ace keek toe hoe de kop naar een hongerige jonkie werd geworpen. Ach, nog een goed hart ook. "Heb je niets over voor deze oude wolf?" ging hij vervolgens verder met een korte knik richting het kleintje, dat nu hard zijn best moest doen om zijn maaltijd van anderen af te schermen. "Deze zielige goedzak is zo snel niet meer, zie je."

Ace was een beetje stom geslagen toen bleek dat de bruine wolf geen problemen leek te hebben met het delen van zijn voedsel, ook al was zijn smoes zo slap als wat geweest. Met een vuile blik bekeek Ace de wolf, aangezien hij hem niet helemaal vertrouwde. Maar die vissenstaart was wel erg aanlokkelijk, want let's face it, eten is eten. Zijn grote bek paste in zijn geheel over het stukje vis en het kon ook in één keer weg worden geslikt. De grauwe wolf likte zijn lippen af. "Altijd zo vrijgevig?"

Ace keek toe hoe de bruine wolf een deel van de prooi verslond en luisterde naar zijn verklaring voor de eerder gestelde vraag. Ah, hij speelde het spelletje van de grijze wolf mee. Op zijn beurt opende hij zijn bek, liet deze even hongerig boven de vissenstaart hangen zodat de jongere wolf zich even kon vergapen over de vlijmscherpe rij tanden, en slokte zijn voedsel vervolgens in één keer op. "Het is wel een beetje weinig voor zo'n groot beest, vind je niet?" Hij keek hebberig naar het overgebleven deel van de vis, die voor de snuit van de bruine wolf lag. Om zijn bedoeling duidelijker te maken, deed Ace een paar stappen vooruit, zodat het restje nu te bereiken was met het uitstrekken van zijn nek of het uitsteken van zijn poot. Hij probeerde zijn dominantie duidelijk te maken, maar tegelijkertijd was een maaltijd zonder er energie in te hoeven steken altijd fijn.

De oudere wolf had half verwacht dat hij het overgebleven stuk vis zonder al teveel problemen zou krijgen, maar stiekem wist hij dat niemand zo gek zou zijn. Jammer. Hij zag hoe het levenloze stuk ver buiten zijn bereik werd getrokken, waarna hij een strenge toespraak kreeg. Ace luisterde zonder veel aandacht te schenken aan de betekenis van de woorden. Hij wist wel beter dan onder de indruk te raken van zo'n zielige speech. Probeerde dat jonkie hem de les te lezen? Wat een lef. Hij snoof. "Oh, dus ik moet dankbaar zijn dat ik het nu waarschijnlijk een halfuur langer uithoud door jouw heldendaad?" sprak hij op een laag grommende toon. Ace wist dat hij zijn rol als 'zielig, hulpeloos mannetje' niet met verve speelde, maar dat kon hem niets schelen. De andere wolf was niet gek en had natuurlijk allang al gezien dat de oudere wel voor zijn eigen maaltje kon zorgen. "Hey, ik waardeer een makkelijke maaltijd heel erg, maar een gastheer dient goed voor zijn gasten te zorgen. En de manier waarop jij spreekt - laten we de achterliggende gedachte van je toespraak even vergeten -, lijk je me iemand die weet hoe hij zich hoort te gedragen." Ace hield zijn kop scheef, keek de bruine wolf kort met een vragende blik aan, en deed vervolgens weer een aantal stappen naar voor. "Wees wijs, geef dat stukje vis nou maar."

Het was verbazingwekkend hoe de onbekende wolf reageerde op Ace's pogingen het voedsel van hem vandaan te halen. Naast de kalme houding was de manier waarop werd gesproken ook bemerkenswaardig. Stiekem bewonderde de oudere reu het een beetje, maar natuurlijk hield hij dat voor zichzelf. Hij maakte er een mentale notitie van zodat hij in het vervolg niet alleen intimiderend kon zijn met zijn postuur, maar ook met zijn woorden. Oké, terug naar deze kleine wijsneus. "Ah nee, zo makkelijk kom je niet van me af," zei Ace op een steeds meer geïrriteerde toon. Dit had makkelijk en snel moeten gaan, en het stond hem dan ook niet aan dat hij zo lang moest wachten. Zijn tegenstander was koppig, maar Ace koppiger. "Ik heb geen hert nodig. Voedsel gevangen door een ander vult vele malen beter dan een lap hertenvlees." Zijn poot gleed naar voren richting het dode diertje en Ace was voorbereid voor elke manier van aanval - zowel fysiek als mentaal - die het zou uitlokken.

Ace had geen temperamentvol karakter en was niet degene om snel uit zijn slof te schieten of op agressie over te gaan, maar geez, wat vroeg deze wolf erom. Had hij hem nou net vergeleken met onkruid? Dat was niet mee dan zielig en vroeg om een felle reactie. Misschien kreeg een corrigerende tik - een poot gewapend met scherpe klauwen in volle vaart over een oog of oor leek gepast voor de situatie - dat rare trekje van de bruine reu uit diens hersenen geramd. Godzijdank kon Ace zich nog even inhouden om de rest aan te horen, hoewel het bloed toch aardig in zijn oren begon te gonzen. Niet dat hij graag luisterde naar wat de jonge wolf te vertellen had. Oh wat, deze zielige, oude wolf moest toch echt zijn eigen prooi gaan vangen? Ace had beter niet kunnen luisteren. Hij kon het bloed van de ander wel drinken op dit punt. Zoals al eerder gezegd, hij had niet last van een slecht temperament en kon zijn hoofd redelijk koel houden in zulke discussies. Alleen de combinatie van de toon van zijn gesprekspartner, zijn ondertussen rommelende maag, de vermoeidheid van de hele trip die hij die dag had afgelegd en het feit dat die eikel zijn poot over Ace' maaltijd legde begon zijn tol te eisen. Oké, het ging hem niet eens meer om die stomme vis. Het ging om het feit dat hij nu de les werd gelezen door dat kleine mormel. Hoewel hij wist dat het geen enkele invloed had op de bruine wolf - dat had zich de afgelopen minuten wel bewezen - zakte hij langzaam tot zijn poten tot hij in een aanvallende houding stond. Zijn staart stond in een lichte hoek naar beneden, zijn oren tegen zijn schedel. "Je mag wel uiterst intelligent klinken, je daden zijn duidelijk minder goed uitgestippeld," gromde hij terwijl hij een ruime halve cirkel om de wolf maakte om de zwakste kant te vinden. "Kom op, laat maar zien hoe je dit onkruid te snel af wilt zijn."

Ah, op zijn vijandige houding werd dus wel gereageerd zoals verwacht. De vis werd buiten bereik gebracht, maar Ace had er geen aandacht meer voor. Hij stond op het punt zijn tegenstander een poot te breken, een staart toe te takelen of een oor in tweeën te splijten. De toon waarop de bruine wolf sprak, was expres bedoelt om de al opgefokte oudere verder op te jagen, en het werkte. Zonder er erg bij na te denken, koos Ace om recht op zijn doel af te gaan, bek wijdt geopend. Echter, voor hij de ander iets aan kon doen, deinsde hij terug en liet zich opnieuw in de aanvalshouding zinken. Dit was bedoeld om de ander uit te dagen, maar het was moeilijk in te schatten hoe erop zou worden gereageerd. Ondertussen kon Ace zijn gedachten rechtzetten en even goed indenken waarom the fuck hij een gevecht zou riskeren voor zo'n onnozel beest - en hiermee bedoelde hij zowel de vis als de verwaande tiener.

Precies volgens de verwachtingen deed het veel te kalme bruine beest helemaal niks. Er was wel een verandering in zijn houding, maar niets wees erop dat hij aan zou vallen. Net op tijd dreef Ace's gezonde verstand naar boven. Hij liet zijn vijandige houding vallen en verving deze met een onverschillige. "Laat maar, het is het niet waard," mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen de andere wolf. Ace keek zijn tegenstander nog even uitdagend in de ogen, voor hij langzaam omdraaide en wegliep van het bijna-strijdveld. Hoewel hij in elke andere situatie nooit zijn rug naar zijn tegenstander zou keren, wist hij dat dit een ander geval was. Deze reu was eerder passief dan actief, en dus had de oudere niets te vrezen. Met een nieuwe ergernis op zijn al ellenlange lijst - wolven die hem met spreken probeerden te kleineren - verdween hij in het struikgewas, op zoek naar beter tijdverdrijf.

Ace uit