New faces [Ace]

De reu was al enkele dagen neergestreken in een gebied dat zich Terra liet noemen. Tot nu toe wist hij sowieso een ding zeker, het gebied was inmens. Er zou behoorlijk wat tijd in gaan zitten om alle plekken te verkennen en meer te weten te komen. Ondertussen was hij belandt in een uitgestrekt loofbomenbos waar de boomtoppen tot ver boven de grond reikten. Zo nu en dan wist de zon zich door het bladerdak heen te werken en de bodem te bereiken. De koude winterdagen hadden weer plaats gemaakt voor zonnige lentedagen. Het bos waar hij liep was rijk aan voedsel. In de uren dat hij hier ronddwaalde had hij al talloze mogelijkheden gezien die prima hadden kunnen dienen als maaltijd, maar hij wachtte nog even af op de grote klapper. Die grote klapper moest eerst even wachten, want al snel merkte hij een geur op van een reu die in z’n nabije omgeving bevond. Enkele tellen later stond hij bijna oog in oog met reu. Een flinke, zo te zien. Ragnar was zeker niet de kleinste, maar de reu deed daar nog een schepje bovenop.

”Ahaa, en waar kom jij ineens vandaan?” was de vraag die hij van de reu toegesmeten kreeg. Zijn stem klonk noch vriendelijk, noch vijandig. Toch bleef hij voor nu nog even op z’n hoede en registreerde alle kleine bewegingen die de reu maakte. Echt een lieverdje leek het hem nou niet. Hij twijfelde of het wel verstandig was om te zeggen dat hij een grote onbekende was hier en dat hij eigenlijk ook geen flauw benul had van waar hij nu precies was, behalve dan dat hij middenin een groot en sereen loofbomenbos stond. ”Het oosten,” dwong hij zichzelf dan maar te zeggen. Overigens geen woord van gelogen. ”En wie mag jij dan wel zijn?” sprak hij kalm. Hij meende een geur te ruiken te hij eerder al vaag had zien opdoemen, maar hij kon het vooralsnog niet plaatsen.  De reu was in ieder geval een grote onbekende voor hem.

De reu mocht dan wel ouder zijn, als het er echt op aan zou komen zou hij niet voor hem wijken. Daar was zijn eigen trots te groot voor en daarnaast twijfelde hij niet aan z’n vechtkunsten. Hij had in die paar jaren dat hij leefde genoeg ervaring opgedaan. De dominante houding van de reu tegenover hem irriteerde hem ook lichtelijk. De reu had nog weinig van zich laten horen, maar z’n houding verklaarde veel.

"Je zult toch wat beter op moeten letten tijdens die ontdekkingsreizen van je," begon hij. "Vijanden hoor je bij naam te kennen, waar je ook bent." Ragnar was zich er bewust van dat hij bij velen niet geliefd was, maar hij had nog nooit zo snel iemand tot vijand gemaakt.  Na de woorden van de reu aangehoord te hebben verliet er een klein zuchtje z’n bek, terwijl hij even bedenkelijk met z’n kop schudde. ”Gelukkig maak jij mij daar weer op attent,” sprak hij half grijnzend. De reu stelde zich vervolgens voor als ‘Ace de grote schrik van Terra’, iets waar Ragnar z’n twijfels bij had, maar het was waarschijnlijk slimmer om die niet hardop uit te spreken. ”Ahaa, Ace dus.. Sorry, maar ik moet je teleurstellen dat ik die naam wel voor het eerst hoor en nog geen andere Terriaan erover heb horen kraaien,” sprak hij kalm. ”Maar aangenaam kennis te maken desondanks. Ik moet het doen met Ragnar.” Het waren niet echt de woorden waarmee hij vrienden zou maken met Ace, maar hij kon zich er niet van weerhouden.  Het amuseerde hem altijd om anderen wat te plagen om reacties uit te lokken.

Of het wijs was om deze houding aan te nemen tegenover deze reu liet hij liever even in het midden. Hoogstwaarschijnlijk zou zijn antwoord snel genoeg komen. Met alle waarschijnlijkheid zou de reu denken dat hij gewoon weer zo'n arrogant jong kwalletje was wat maar al te graag z'n lef wilde tonen tegenover het oudere volk. Echter zou hij het anders omschrijven. Waarom zou hij zich laten kennen tegenover deze reu? Omdat hij dat zo graag wilde? Een groot woord hebben betekende niet automatisch dat je ook goed kon vechten. Ace was dan wel groot, maar dat maakte  hem ergens ook lomp en minder wendbaar.

"Ik kan me voorstellen dat je anderen niet over mij hebt horen praten.” In z’n stem was duidelijk te horen dat hij niet zo blij was met de woorden die hij net gehoord had. "Jonge broekies als jij hebben daar natuurlijk helemaal geen oor naar. Jullie willen eerst genieten van het leven voordat je het leert kennen. Wat wijze wolven je vertellen, is onzin, want zelf weet je het vast wel beter," vervolgde hij z’n verhaal. De reu was overduidelijk beledigd, iets wat hem wel amuseerde. Hij liet zich snel op de kast jagen, iets wat nooit een goede eigenschap was. ”Je klinkt echt precies als iemand die zich beledigd voelt en zich nu probeert de verdedigen. Grappig..” begon hij, kalm en beheerst. ”Echter weet jij volgens mij het verhaal nog  niet achter dit jonge broekie, eveneens dat ik jou verhaal niet ken en dat het mij ook niet interesseert. Daarbij noemen wijze wolven zichzelf niet wijs.” Misschien had hij na deze woorden wel z’n doodvonnis getekend, maar hij had er alle hoop op van niet. Hij liet zich in ieder geval niet zomaar kleineren door wie dan ook.

Anderzijds, zo jong was hij toch niet meer? Er waren velen die nog jonger waren dan dat hij was. Wellicht was hij voor een volwassen wolf aan de jonge kant, maar hij was zeker geen pup meer. Die tijd lag al lang achter hem. Toen hij nog bij de roedel van z'n ouders leefde en met z'n siblings speelde. Ace was misschien wel het dubbele van zijn leeftijd, maar dat zei hem weinig. Oké, het lag misschien wel in de verwachting dat hij sterker was, groter en misschien meer ervaren, maar dat moest ook nog maar blijken.

"Ik noem mezelf niet wijs. Daarnaast heb ik jouw verhaal niet nodig om te oordelen. Als jij niet van mij hebt gehoord - een onmogelijk feit - let je niet op. Feiten behoeven geen individuele verklaringen, omdat er maar één toelichting voor is," sprak de reu gepikeerd. Om heel eerlijk te zijn werd hij een beetje moe van de reu. Hij sprak over dat hij gevreesd moest worden, toch stond hij nog zonder kleerscheuren tegenover hem en was hij zeer zeker niet de vriendelijkste tegen hem geweest. Misschien had hij een goede dag? "En tja, heel lief dat je me aanziet voor een zwakkeling die zich zo nodig moet verdedigen voor alles. Jammer dat je zelf je eigen onwetendheid niet inziet. Ik zei het je: meer luisteren, minder aan jezelf denken." Ragnar grijnsde even bij het horen van de laatste woorden. Het sierde de reu bijna, maar toch niet helemaal. "Ik luister, maar jij kraamt tot nu toe alleen maar onzin uit. Begin er zelfs bijna in te geloven, dat moet ik je toegeven." Iets in hem zei dat het verstandig was om te stoppen met deze onzin. Het was dan wel vermakelijk, maar wie weet waarin de reu in staat zou zijn. Ragnar hield liever de eer voor hemzelf. Hij zocht ook zo snel mogelijk naar een ander onderwerp om aan te snijden. "Maar oke, roedelleider dus.. Vertel dan maar eens wat over die roedel van je."

Hij hoopte maar dat de reu goed op zou reageren. Eigenlijk had hij ook weinig zin aan een gevecht met de eerste en de beste die hij tegenkwam. De reu was het ook niet waardig in zijn ogen. Niets, maar dan ook niets aan deze reu sprak hem aan. Voor Ragnar was het gewoon de zoveelste zelfingenomen kwal die hij tegen het lijf liep. Maar goed dat hij dat soort dingen niet hardop had gezegd. Wat dat betrof verwoorde hij z'n gedachtes nog netjes. Met de meeste wolven had hij zo zijn problemen. Er waren maar weinig die hij goed genoeg achte om iets van een vriendschap mee op te bouwen. Sterker nog, momenteel zou hij geen een wolf op kunnen noemen die hij als vriend zag. Eigenlijk leidde de reu een behoorlijk eenzaam bestaan. Aan de ene kant beviel hem dat wel, maar aan de andere kant miste hij wel een stel goede kameraden. Broeders, waarmee hij op een lijn stond. Maar dat was zoeken naar een speld in de hooiberg.

De reu leek verrast te zijn door zijn vraag en enkele seconden keek hij wat overdonderd. Ja, Ragnar kon wel gewoon normaal doen. Duurt even, maar dan heb je ook wat. "Paramount probeert door middel van intimidatie en regelmatig een bloederige strijd Tera te ontdoen van ondergeschikte wolven -" zoals jij "- zodat er een zuiver ras overblijft en iedereen in harmonie kan samenleven," legde de reu uit. De reu achte Ragnar dus als een ondergeschikte wolf. Niet dat het hem verbaasde, maar toch kon hij zich niet voorstellen dat iemand dat echt zou vinden. Waarschijnlijk was de reu te trots om het toe te geven. "Daarom dat wij gebieden overnemen en de inwoners ervan de optie geven of ze naar ons luisteren, en dus voor de goede kant kiezen, of weigeren mee te doen aan een betere leefomgeving, en dus helaas zullen moeten worden verwijderd." Ragnar knikte even kort toen de reu uitgesproken was. Aha, het was dus een wonder dat hij hier als 'ondergeschikte' ongedeerd nog stond, want normaal had de reu hem allang moeten laten 'verdwijnen'. "En lukt dat tot nu toe een beetje?" vroeg hij.